Ύστερα από μεγάλο δισταγμό και φόβο μήπως οι φίλοι μου στο φμπ θεωρήσουν ότι πλαγίως περιαυτολογώ, αποφάσισα τελικά να μοιραστώ μαζί τους ένα μήνυμα απρόσμενο, ξεχωριστό και συγκινητικό που έλαβα χτες το βράδυ. Αποστολέας μια νεαρή πρόσφατη φίλη που υπήρξε αναγνώστριά μου. Πήρα την έγκρισή της για τούτη την «ανάρτηση» και αν την αποφάσισα δεν είναι τόσο που με συγκίνησε προσωπικά –που με συγκλόνισε θα ήταν πιο αληθινό να πω- όσο για το άλλο, το κρυφό το μήνυμα που εκπέμπει κι όλους νομίζω πως μας αφορά, ότι τους «δια βίου» αναγνώστες τους δημιουργούν βιβλία γραμμένα κυρίως για εφήβους και παιδιά. Ιδού λοιπόν το μήνυμα κι ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου:
«Xara Noid 18 Οκτωβρίου στις 8:31 μ.μ.
Σας έτυχε ποτέ να σας καρφωθεί μια φράση στο μυαλό; Χωρίς νοηματική αυτοτέλεια απαραίτητα. Απλά να σας έχει εντυπωθεί τόσο πολύ που όσα χρόνια κι αν περάσουν εσείς να την έχετε στο μυαλό σας; Να μην είναι στίχος από τραγούδι σαγηνευτικό, ούτε καμιά καραμπινάτη προμετωπίδα σε ποιητική ανθολογία. Να βρίσκεται σε μία ενδιάμεση σελίδα, στη μέση ή προς το τέλος ενός μυθιστορήματος που δανειστήκατε από τον ξάδερφό σας τον Σεπτέμβρη του 1995.
Εσείς τότε να βρίσκεστε στο ξεκίνημα του Γυμνασίου και να έχετε ήδη αντιληφθεί ότι αγαπάτε τη λογοτεχνία. Να τη διαβάζετε με τόση αγάπη, ώστε να αποφασίσετε να τη μελετήσετε. Και στις σπουδές της ελληνικής φιλολογίας να την φυλλομετράτε. Στο μεταπτυχιακό των νέων ελληνικών να την διαβάζετε με περισσότερη προσοχή. Και το μεράκι να μη σταματά. Να εργάζεστε σε βιβλιοπωλείο & στη ζούλα να τρέχετε στα ράφια των μυθιστορημάτων. Και να σπουδάζετε τώρα βιβλιοθηκονομία & πάλι. Αφού λοιπόν έχετε διαβάσει τόσα πολλά, σε τόσο μεγάλο βαθμό και για τόσο πολύ διάστημα, γιατί δε φεύγει από μέσα σας στιγμή η φράση αυτή; “έπιασαν την Όλγα είπε, το πρωί.” Και να θυμάστε ότι όπως κρατούσατε το βιβλίο αυτή η φράση ήταν γραμμένη προς το τέλος της αριστερής σελίδας. Δεν έχετε συγγενή με αυτό το όνομα, ούτε και ζήσατε την Κατοχή για να μιλάει μέσα σας τόσο άμεσα. Όμως δε μπορείτε να ξεχάσετε τη συντριβή του Κώστα -έτσι δεν τον έλεγαν τον τσαγκάρη που είχε έναν αδερφό; Και τα φτερά παγωνιού; Τα αδέρφια χωρισμένα σε δυο παρατάξεις, μία κούκλα σε ένα καρότσι, και τα χαρτιά. Το πώς η ανάγκη στύβει τον άνθρωπο το μάθατε σε αυτό το βιβλίο. Γι’ αυτό δεν το ξεχνάτε ποτέ. Και 15 χρόνια μετά αφού βρείτε την Πέτροβιτς στο διαδίκτυο της εκφράζετε την εκτίμησή σας κάπως ανορθόδοξα, προσπαθώντας να τη φέρετε στη θέση σας. Παράλληλα, αναρωτιέστε αν θα καταλάβει αμέσως σε ποιο έργο της αναφέρεστε… και αν αντιλαμβάνεται ότι τα βιβλία της δεν είναι για τρεις, σαν το τραγούδι, αλλά για όλους.»
Άλλο ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και μια ζεστή αγκαλιά κι από δω, Χαρά! Και μια πληροφορία που σίγουρα θα τη χαρείς. Ως βιβλίο που το θεωρεί ο εκδότης ένα από τα ονομαζόμενα “long selling”, το “Τραγούδι για τρεις” θα έχει σύντομα ανανεωμένο το εξώφυλλό του, μα με την ίδια πάντα εικόνα (κολάζ δικό μου).
της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Η Λότη Πέτροβις-Ανδρουτσοπούλου είναι συγγραφέας. Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα της, κάνοντας κλικ εδώ!
Δείτε τα βιβλία της συγγραφέως που έχουμε παρουσιάσει στη Ματιά, κάνοντας κλικ εδώ!