Δεν έχει ο χρόνος καλύτερη εποχή
Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή, τον χρόνο αφήστε καινούργια ψέματα να φανταστεί… Και κάπου απέναντι είναι το νησί, πού ‘χει κοράλλια κι αμμουδιά χρυσή… Ξαμολυθείτε, όπως σκατά κι αν είναι η διάθεση, κάτι ξέρουμε κι εμείς. Δεν σας θέλω σήμερα χαροκαμμένες μάνες της κατοχής. Μάης. Δεν έχει ο χρόνος, ο άτιμος, καλύτερη εποχή.
Αυτά τα περί της κυβερνητικής συμφωνίας με την Ε.Ε. μην τα πολυπαρακολουθείτε και μου πικραθείτε εκ νέου. Ξέρω, ξέρω, τους ψηφίσατε και θέλετε να τα καταφέρουν, σύμφωνοι. Εσείς καλού κακού κάντε ένα ντουσάκι με αφρόλουτρο από το καλό και αφεθείτε να σας χαρεί… προς το παρόν ο ήλιος κι η άνοιξη.
Αρπάξτε σφιχτά το μαγιόξυλο. Της Αναλήψεως θα σας ενημερώσω εγκαίρως για την βουτιά της μαλλιαρής, έχουμε ακόμα 20 μέρες περίπου, μην μου είστε βιαστικά. Ακούω δελτίο καιρού και αναθαρρώ. Βερμούδα και μακό θα παίξει σήμερα, στο αμάξι κρυμμένο κι ένα μπουφανάκι φόρμας, καλού-κακού.
Σας έχω νέα Πολιτιστικά. Η Άντζελα Γκερέκου επιστρέφει στο θέατρο και τον κινηματογράφο. ‘Ο,τι σκεφτείτε πείτε το, ελεύθερα. Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά καλοντυμένη. Μακράν πολλών καρακαλτάκων της πολιτικής ζωής του τόπου (ως προς το ντύσιμο λέω, μην τρελαθούμε κιόλας), που ρίχνουν πάνω τους ότι τσόλι τους γυαλίσει προς τάχα μου ωραίο και ανεβαίνουν στο βήμα να επιλύσουν προβλήματα και να διδάξουν ύφος, στυλ, συμπεριφορά, στάση ζωής σε έναν λαό καθημαγμένο. Για τα αγόρια της βουλής δεν ανοίγω θέμα. Όχι ενδυματολογικό, ποιός χέστηκε, γενικότερο. Επειδή τους βαριέμαι, πλην ελαχίστων γραφικοτήτων. Τέλος με τα βαρυσήμαντα, επιστρέφουμε στα σκέτα σημαντικά.
Κανονικά το μαγιάτικο στεφάνι φτιαχνόταν χθες. Ε; Να βλέπω φωτογραφίες. Παλιά στο χωριό τα ανύπαντρα κορίτσια κλέβανε στεφάνι κρεμασμένο σε πόρτα τη νύχτα της Πρωτομαγιάς. Για να προκύψει γαμπρός μέσα στον χρόνο. Και το καίγαν πανηγυρικά τις φωτιές του αϊ-Γιαννιού του Κλήδωνα. Δεν θυμάμαι αν παρακολουθούσα την ικανοποίηση του πόθου τους, είπαμε τα παρακολουθούσα αυτά τα ηθογραφικά, ήξερα ότι αργότερα θα τα καταγράψω, αλλά παιδάκι ήμουν, έπαιζα κιόλας.
Ναι, πήρα χθες λελουδικά. Ιβίσκο, τριανταφυλλιά, μπουκαμβίλια κοντή και μια μικρογαρδένια. Τελικά τα πιο φτηνά λουλούδια τα βρίσκεις στην λαϊκή, μήτε σε φυτώρια και φυσικά μήτε σε ανθοπωλεία. Κι αν πετύχεις πωλητή-καλλιεργητή, πιάσε κουβέντα μαζί του, δεν ξεπέφτεις του αξιώματος. Σου δίνει καμμιά ορμήνεια χρήσιμη. Όπως μια κυρία χθες που με είδε να διαλέγω τριανταφυλλιές, ανταλλάξαμε εκεί πέντε κουβέντες από αυτά που λέμε εμείς οι φιλανθείς και με ορμήνεψε. Αν δεν έχεις ήλιο στο μπαλκόνι ολημερίς, άστες καλύτερα. Άδικα τις αγοράζεις, δεν προκόβουν. Ωραίες, αλλά απαιτητικές, θέλουν ήλιο. Την άκουσα και πήρα μόνο μια. Πανέμορφή η άτιμη. Για την τριανταφυλλιά λέω, η κυρία σκέτα καλή..
Σήμερα θα ξαμολυθώ για έναν διπλοκαφέ δίπλα στο κύμα. Ναι,, η καριολίτσα η ιγμορίτιδα δεν λέει να με εγκαταλείψει, αλλά κάνω πως δεν το αντιλαμβάνομαι, δεν θα της κάμω το χατίρι. Θα σας ασπαστώ γλυκά και θα κλείσω με την παροιμία του μήνα: “Να ‘μουν το Μάη γάϊδαρος, τον Θεριστή κριάρι, όλο το χρόνο κόκορας και γάτος το Γενάρη”. Στην ανάγκη πάρτε ένα χαπάκι σπιρουλίνας, μια κουταλιά γύρη μέλισσας, φάτε δυο αυγά σφιχτά, κάτι ενισχυτικό.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.