Πατώ το πράσινο κουμπί και ανοίγει η πόρτα της Τράπεζας. Δυό βήματα και βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο. Στα αυτιά μου αντηχεί επαναληπτικά ο ήχος από την φωνή του υπαλλήλου στον γκισέ.
-Δεν είσαστε η μόνη που δεν θα πάρετε το επίδομα της πολύτεκνης. Και άλλες κυρίες δεν βρήκαν κατάθεση στο λογαριασμό τους. Και η μάνα μου ανάμεσα τους.
Δεν προλαβαίνω να κάνω δυό βήματα και πέφτω επάνω στην Άννα, χήρα με τρία παιδιά.
-Δεν μουβαλαν το επίδομα, μου λέει πικραμένη. Ξέρεις πόσο υπολόγιζα σ’ αυτό. Πλήρωνα τα κοινόχρηστα και εδώ και στην Κομοτηνή που σπουδάζει ο μικρός. Τι θα κάνω δεν ξέρω. Αυτά τα 100 ευρώ το μήνα μου ήταν απαραίτητα.
Κούνησα το κεφάλι με κατανόηση καθόλου προσποιητή , της ψέλλισα δυό λόγια συμπαράστασης και προχώρησα. Δυό τετράγωνα πιο κάτω ακούω να με φωνάζουν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Γυρίζω και αντικρίζω τον ξάδερφο του άντρα μου, τον Διονύση.
-Τι κάνει η Μάτα, τον ρωτάω.
-Παραμιλάει. Πάει το πολύτεκνο. Δεν της βάλανε λεφτά στην Τράπεζα και πάει να πεθάνει. Η Τέτα κάνει άσκηση στο δικηγόρο στην Αθήνα και την πληρώνει μόνο 320 ευρώ τον μήνα. Σαν έπαιρνε τα χρήματα της τα έστελνε να τσοντάρει να πάρει κάνα ρουχαλάκι να είναι σουλουπωμένη στην Ευελπίδων. Τώρα ναταν κι άλλα.
-Κουράγιο ξάδερφε όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, του είπα και τον άφησα.
Στην παλιά Νομαρχία έστριψα αριστερά για να πάω στο σπίτι μου. Νάσου η Αφροδίτη με τους τέσσερις γιούς και με την μια την κόρη. Το θέμα μας για μία ακόμη φορά το κόψιμο του πολύτεκνου επιδόματος .
-Και όχι τίποτα άλλο αλλά πλήρωνα την κάρτα μου κάθε μήνα με αυτό το περίφημο το κατοστάρικο. Έναντι βέβαια γιατί στα τσιτώματα την χρησιμοποιώ. Τα μετρητά δεν τρέχουν και από τα μπατζάκια μας. Το μαγαζί πάει κατά διαβόλου και τα φάρμακα του άντρα μου πανάκριβα και το ταμείο του δεν τα δίνει όλα. Πάω να τρελαθώ.
Κάποιος μου κάνει πλάκα , σκέφτηκα. Δεν είναι δυνατόν να συναντώ στο δρόμο μου σήμερα μόνο αγανακτισμένους πολύτεκνους. Και να ήθελα να ξεχάσω τον καημό μου δεν με αφήνουν. Κοιτούσα δεξιά και αριστερά μπας και ξεφυτρώσει κάποιος ομοιοπαθής ακόμη, για να ενώσουμε για μια ακόμη φορά το παράπονό μας μέχρι που έφτασα στο σπίτι μου.
Ανοίγω τον υπολογιστή μου. Η Κατερίνα, που συχνά πυκνά μου στέλνει e-mails με έξυπνα θέματα και ομορφαίνει τη ζωή μου με υπέροχες εικόνες με ταρακούνησε για μια ακόμη φορά. Η ανάρτηση που μου είχε μεταφέρει είχε τον τίτλο
.
Κάτω από τον τίτλο φωτογραφία του υπουργού και παρακάτω τα εξής.
Αυτά διαβάζω στο e-mail που μου έστειλε η Κατερίνα και το μυαλό μου λειτουργεί εντατικά για να κάνει τους υπολογισμούς που αντέχει μετά την ψυχρολουσία στην Τράπεζα. Σιγά-σιγά αρχίζει (το μυαλό μου δηλαδή) αξιοποιώντας προσεκτικά όσα αντιμετώπισε τούτη την αλλόκοτη ημέρα, να αξιολογεί και να δικαιολογεί την κατάσταση.
Τι μου χρειάζεται εμένα το επίδομα και τι είναι επιτακτικώς απαραίτητο άραγε; Να πληρωθούν τα κοινόχρηστα της Άννας; Να είναι αξιοπρεπής η εμφάνιση της κόρης της Μάτας; Ή να είναι εντάξει στην Τράπεζα η Αφροδίτη;
Τίποτα από όλα αυτά. Εκείνο που προέχει, που είναι επιτακτική ανάγκη, εκείνο που δεν σηκώνει αναβολή και είναι άμεσης προτεραιότητας είναι η χρηματοδότηση μιας άσχετης προς το Γερουλανέικο έκθεσης που κύριος οίδε αν θα γίνει ποτέ. Αυτή είναι πραγματική προτεραιότητα και μας αποκαλύπτει μια Κυβέρνηση, ορθολογιστική, συστηματική, ανθρώπινη και με τις πιο σωστές επιλογές για τους φουκαράδες τους Έλληνες. Μπράβο και πάλι μπράβο. Δεν πρόκειται να παραπονεθώ ποτέ που μου έκοψαν το επίδομα. Πιάνει τόπο βρε αδελφέ.
ΧΑΛΑΛΙ ΤΟΥΣ
Νότα Δαγκούνα
29.6.2011
του Κώστα Καρακάση