Λιακάδα βλέπω και αναθαρρώ! Δεν θα μαζέψω ακόμα τα καλοκαιρινά (εντάξει φθινοπωρινά, μην το παραχέζουμε). Και έτσι για το σπάσιμο στον χειμώνα που μισοκρύβεται ακόμα, το μεσημέρι θα φάω έξω στη βεράντα. Είναι ανθισμένοι οι ιβίσκοι μου, υπέροχοι. Και η λεμονογαρδένια μου μυρίζει καλύτερα από κάτι σαχλά φυτά των αποπάνω, δεν ξέρω τι είναι, γεράνια, κουτσουπιά, πορδόχορτο, πάντως καθόλου καλά. Πρέπει μόνο να ρυθμίσω το ποτιστικό, μην τα σαπίσω κιόλας. Και προπάντων μην μου τα ματιάσει καμμιά κακούργα ψυχή Σαββατογεννημένη. Έξω λοιπόν θα φάω, πλην χωρίς φιλοθεάμον κοινό, πάει το κορίτσι από τα Βαλκάνια απέναντι, το χάσαμε. Εξέλειπεν ο λόγος που βολόδερνε εκεί. Τώρα και ξεβράκωτος να βγω, δεν με βλέπει μάτι. Αλλά μια βερμουδίτσα θα τηνε βάλω, δεν είναι κατακαλόκαιρο, είμαστε & ντροπαλά παιδιά, αφήστε τα. Θα πιώ μια μπύρα παγωμένη και θα το ονοματίσω αυτό το σημερινό “Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι”, να ζούμε να το θυμόμαστε. Ήταν πολύ θερμό, πολύ καταθλιπτικό & πολύ φτωχό για εμάς τα εργαζόμενα (σκεφτείτε για τα μη εργαζόμενα) & τα συνταξιούχα. Επίσης θα ήθελα να αποχαιρετούσα και πολλούς από τους κυβερνώντες, πλην δεν δείχνουν διάθεση αποχωρισμού. Ααααα, δεν ξέρω αν είδατε χθες στις ειδήσεις που σε ένα ρεστωράν στη Γερμανία έτρωγε ο Τζώρτζ (ναι, αυτός που μας κυβερνούσε μέχρι πρότινος), μπουκάρισε ένα μπουλούκι ελληνίδων αγανακτησμένων, τον έκαναν ρεζίλι, μάζεψε τα κωλοβρεγμένα του κι έγινε καπνός. Του έφτυσαν κατάμουτρα το ότι κατέστρεψε έναν λαό καθώς και το πόσο ντενεκές ξεγάνωτος είναι. Ναι, δεν με ενόχλησε αυτή η “απρέπεια”, τουναντίον! Στη ζαρντινιέρα μου πάλι γίνεται της πουτάνας. Φεστιβάλ πιπεριάς. Χρωματιστές, καμπανιστές, πιπεριές σαλάτας, πιπεριές για γεμιστές, πιπεριές Φλωρίνης, άλλες γλυκές και το σημαντικότερο… Πιπεριές καυτερές. Αποθέωση. Αυτές τις καυτερές θα τις ξεράνω στον ήλιο και θα τις φυλάξω σε γυάλινο βάζο για τα φαγητά. Όσπρια, λαδερά, ριζότο, ομελέτες, ταιριάζει σε πάρα πολλά. Θα κρατήσω βεβαίως και σπόρο για να φυτέψω την άνοιξη. Επίσης θα κρατήσω τις πιο σκληρές, αυτές που είναι δηλητήριο μοναχό, για να κάψω κάτι στοματάκια φαρμακερά. Και δεν εννοώ στοματάκια ασυγκράτητα που ξεστομίζουν “κακές” λεξούλες και ξεφεύγουν του καθωσπρεπισμού. Χέστηκα για τον καθωσπρεπισμό. Εννοώ στόματα χαζά & στόματα χαβούζες που δεν καταφέρνουν να κρύψουν το πόσο ηλίθιος είναι ο ομιλών. Και πόσο ένοχος.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.