Ανατσουτσούρωση
Α, το είδα το όνειρο! Ένα καζάνι σκατά. Τα ανακάτευαν με τα χέρια κάτι φυσιογνωμίες γνωστές. Ο πεθαμένος φυσικά δεν… ανακλάται, αλλά έκπληκτοι βλέπουμε παραταύτα ότι “Ξαναβγαίνουν οι πομπές στις στράτες, να περιγελάσουν τους διαβάτες”.
Μεγάλη, σου λέει, ανατσουτσούρωση στον χώρο του άλλοτε κραταιού Πασόκ, (ναι εκείνου που ως λαό μας δίδαξε το άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις). Επέστρεψε ο ΓΑΠ. Σημάναν τα κομματικά βούκινα, ξεδιπλώθηκαν οι παντιέρες, κάνουν εντατικές πρόβες στα ζεϊμπέκικα, ζώστηκε η Φώφη το καριοφίλι, βγήκε η Βάσω από την αποστείρωση, όπου νά ‘ναι μπουκάρει στο προσκήνιο και η χήρα, έτσι να δοθεί και μια θεωρητική υπόσταση στην εξόρμηση, τα παλιά εξαπτέρυγα άρπαξαν τα γιαταγάνια και ξαμολήθηκαν στο μετερίζι. Με τα δάχτυλα στο στόμα, έτοιμοι να σημάνουν γιουρούσι.
Ετοιμαστείτε. Έρχονται διορισμοί ωραιότατοι, καινούργιες θέσεις αχρείαστες, μίζες λαμπρές, κάτι νεοχτισθέντα και μη πωληθέντα θα μοσχοαποκρυπτομεταβιβαστούν στα στελέχη που θα στρογγυλοκάτσουν στις καρέκλες, θα βγει από την ψειρού ο Άκης, θα πάρουν τα πάνω τους οι εργολάβοι, θα ανοίξει το “Περιβόλι του Ουρανού”, στη Θεσσαλονίκη η Μαριώ θα ξαναγίνει μόδα, η Μύκονος θα αποχτήσει νέους ενοίκους, η Εκάλη, η παραλιακή ζώνη επίσης.
Χαρείτε οι συνδικαλιστές. Περιφεριεάρχες, Δημάρχοι, Αντιδημάρχοι επίσης. Απόκοντα και σεις εφοριακοί, πολεοδομικοί, αστυνομικοί σε πόστα “καλά”. Μην μου βαρυγκομείτε. Ξερογλύφονται τα καλά τα παιδιά, τα εκπαιδευμένα και τα έμπειρα. Μόνο που θα βρουν το ταμείο άδειο. Αλλά δεν τους φοβάμαι. Θα σκάψουν και κάτω από τα άδεια συρτάρια. Έχουν μάθει την τέχνη.
Και… να κάνω μια διαπίστωση; Άντε, την κάνω. Μπορεί τελευταίως να ίσχυσε το “Οι μούτσοι που πηδούσαμε, γίναν καπεταναίοι”, αλλά ήταν προσωρινό. Την καπελώνει η άλλη παροιμία η… σαν αξίωμα της Γεωμετρίας. Πώς είναι το Πυθαγόρειο θεώρημα; επιδέχεται αμφισβητήσεως; Όχι. Έτσι κι αυτή. “Ο γάτος κι αν αλευρωθεί, ο ποντικός τον ξέρει”! Επίσης η προτέρα κακή διαγωγή, η κάκιστη, ουδεμία σχέση έχει με την ανάγκη ύπαρξης του συγκεκριμένου χώρου, τουναντίον. Τα πρόσωπα είναι το θέμα.
Αν επέπεφτε ο απόλυτος εξανδραποδισμός, να παρασύρει κάθε ανάμνηση κακιά (που… τι να πρωτοθυμηθεί κανείς), τότε ο χώρος θα άνθιζε, θα καταλάμβανε την θέση του στο πολιτικό αποτέτοιο. Και κατόπιν εκλογών θα συνεργαζόταν μια χαρά με τα υπόλοιπα φιλευρωπαϊκά κόμματα, εκείνα που πραγματικά πιστεύουν στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας και θα το παλέψουν με νύχια και με δόντια. Μαζί κι εμείς αλλάζοντας νοοτροπία ως φορολογούμενοι-εξάρτημα της παραγωγικής μηχανής.
Τελικά η οργή είναι κακός σύμβουλος. Με το τσούρμο που προέκυψε, χαΐρι και προκοπή δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Βουρλίστηκαν σου λέει, οι άσχετοι, οι ανενημέρωτοι, να λύσουν συνοπτικά το κυπριακό! Μα μπορείς να γελάσεις; Αυτοί που δεν έδωσαν μέχρι τώρα δείγμα μήτε ψήγματος αγάπης για πατρίδα και για σύνορα… Και την ίδια στιγμή υπάρχουν δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες πέραν σκοπιμοτήτων που επικεντρώνουν την κριτική στο ότι ψώνισε μαζί με την κόρη του ο Κυριάκος στο Μολ. Χέστηκα. Μου θύμισαν “Αυριανή” δεκαετίας ’80.
Μα δεν είναι λειψά εκείνοι το κάνανε θέμα; Έτσι ακριβώς το είδα. τους είδα μάλλον. Ως τα απολύτως ανεγκέφαλα. Και αν έχω τέτοιους φίλους εδώ… ε ας μην τους έχω. Υγεία.
Υ.Γ.
Δείτε και μια φωτό παλιά, έτσι ως δείγμα της αισθητικής μια άλλης εποχής. Άλλοι για να θυμηθούν και άλλοι για να μάθουν.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.