Αμέριμνο στην λιακάδα…
Μπορεί το αποτέτοιο να χτενίζεται στην λιακάδα αμέριμνο, η Ελλάδα τάχα να ψιλοαντιστέκεται, να παριστάνει πως δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά, μπορεί οι χοροί να κρατάνε χρόνια, έξαλλοι χοροί (πώς είναι σε κάτι γάμους καταδικασμένους εκ των προτέρων που τσαλαπατιούνται λαμπροντυμένα τα συμπεθέρια; ε, αυτό) αλλά δεν τρέφω φρούδες ελπίδες. Όλα μια χαρούλα θα ΤΟΥΣ πάνε.
Των δικών μας ντε, φύγαμε τώρα από συμπεθέρια και νιογάμπρια. Περί του θιάσου του κυβερνητικού ο λόγος. Αλλά εντάξει,δεν λέω άλλα πικρά, ούτε ονόματα θα πω, αν και με κάποιες απλές αναφορές ονομάτων θα έφτιαχνε το κέφι μου Σαββατιάτικα. Ας τα πάρει το ποτάμι.
Όταν θα μου τρέφεστε με πικρά χόρτα της ερήμου, θα κοπιάσετε να μας τα πείτε μόνα σας, πλην περιπτώσεων ανιάτων.
Αφήστε με καλά μου κι έχω πελαγώσει. Ντουβάρι πράμα, τι το ήθελα το κινητό τελευταίας τεχνολογίας; Δώρο εταιρείας, δεν πλούτισα ξαφνικά, μια μπακατέλα είχα έξι χρόνια. Επί του παρόντος μόνο την θήκη ξέρω να βάζω και να βγάζω. Αλλά Μπλε, θαλασσινή. Ωραιότατη.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.