Άνοιξη; Ε, να την δούμε κιόλας, να την τραγουδήσουμε, κόντρα στις αναποδιές. Τουλάχιστον να φτεροκοπήσει ένα χελιδόνι έξω από το παράθυρό μας, να μπουμπουκιάσουν οι πασχαλιές, να μυρίσει ο κόσμος λιβάνι, γιασεμί και βιολέτα, να ανθίσουν η φρέζιες στη ζαρντινιέρα μου. Ε, να βάλω κι εγώ κάτι πιο αεράτο, να δυναμώσω τη μουσική και να ξαμολυθώ παρά θιν’ αλός. Θέλω να πιω τον πρώτο καφέ της μέρας στη βεράντα μου, επίσης θέλω να ξορκίσω την κατάθλιψη του χειμώνα και όχι μόνο, μα δεν ξέρω τι θα καταφέρω. Βλέπεις δεν αρκεί μόνο να το θέλω του λόγου μου, πρέπει να συντρέξουν χίλιοι δυο λόγοι, να ξεσκουριάσει η μηχανή, να δώσει σήμα ο αφέτης, να τσακίσει κι ο διάβολος το ποδαράκι του, να ξεκινήσει η κούρσα. “Άμα τω ήρι αρχομένω…”, τρίτη Γυμνασίου, αρχαία ελληνικά, προ αμνημονεύτων. Ημερολογιακά η Άνοιξη είναι εδώ (άλλα λείπουν πια, εύχομαι οριστικά), μένει να το δούμε να το ζήσουμε, να μπούνε ναφθαλίνες σε παπλώματα, κουβέρτες και πουλόβερ. Η αζαλέα στη βεράντα μου, ναι. Μια ροζ νύφη, ολάνθιστη.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.