Κάτι πήρε το αυτί μου περί Ανόδου το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Ναι, της Θερμοκρασίας. Προς το παρόν μπορούμε να ελπίζουμε μόνο σε αυτήν την Άνοδο. Τελευταία αναλαμπή του καλοκαιρακίου που μας αποχαιρετά (γαμώτο); Ίσως. Λέω να την αρπάξω την ευκαιρία και να εκδράμω. Με το κρύωμα ξεμπέρδεψα επιτέλους, τέρμα τα γιατροσόφια και το ντοπάρισμα μιας ποικιλιότητος χαπακίων, θα ξαναπαραδοθώ στην κυκλοφορία ως ο παρθένος οργανισμός του παρελθόντος. Χθες γιόρταζε η μάνα μου, Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος, άλλα σοβαρότερα δεν τα θυμάται, μα το ποιοί της τηλεφώνησαν την ευχαρίστησε τόσο που κόντεψε να τους καταγράψει πια. Δεν δουλεύω σήμερα, απολαμβάνω τον καφέ στη βεράντα, ανάμεσα στα λελουδικά μου που περνάνε τον μήνα του μέλιτος. Με το αυτόματο πότισμα, μπήκε προγραμματισμός στη ζωή τους, ήρθαν και θέριεψαν, τα χαϊδεμένα μου. Τα περιποιήθηκα με λίγο λιπασματάκι, γλύτωσαν και το άτσαλο δικό μου πότισμα, εκείνο το πλατς με τον κουβά, τώρα ζητάνε σιδερένιες βάσεις να μην βάφει το δάπεδο, μα είναι πανάκριβες και θα τους τις στερήσω. Α, χαϊδεμένα-χαϊδεμένα, μα να μην το παρα… απ’ αυτό. Αντ’ αυτού θα καταπιαστώ με λογαριασμούς, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τέτοια. Επανέρχονται οι Αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος, εμείς οι του καναπέος δεν προστρέξαμε, οπότε οι άλλοι ανεμπόδιστοι θα επιδοθούν στο… απόλυτο ξέσκισμα. Ακροποδητί και τοίχο-τοίχο…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.