Τα είπαμε, χρόνος και χρήμα για γυμναστήριο δεν υπάρχει, φέτος θα είμαι σαν κολοκοτρωναίικος σουγιάς το καλοκαίρι. Γι αυτό θα το πάρω απόφαση, από κατακτήσεις δεν θα παίξει τίποτα ή κάτι ψιλά, οπότε θα ξεδιπλώσω άλλες πτυχές του ταμπεραμέντου μου. Θα αναδείξω τα ψυχικά μου χαρίσματα, θα διατυμπανίζω δώθε-κείθε τη νοικοκυροσύνη μου και την προκοπή μου. Και μην ακούσω λόγια-πισώπλατες μαχαιριές. Ούτε νεύρα έχω, ούτε στριμμένος είμαι, ούτε παράξενος. Αυτά τα έλεγε παλιά σε κάτι φίλες της μια γνωστή μου ξανθιά, κατάλληλη και για ρεπόρτερ της Τατιάνας. Είχε τους λόγους της. Στα 25 της ονειρευόταν να γίνει νονά σε ένα παιδάκι και πίστευε πως αυτό θα με τρέλαινε κι εμένα από ενθουσιασμό που θα δενόμουν μαζί της με τα δεσμά αυτής της κοινής κουμπαριάς. Το σκεφτόμουν και ξεραινόμουν στο γέλιο. Ουουουουουοουοουτε που να τις ακούσω αυτές τις μαλακίες. Θα μου πείτε ποιος θα βαφτίσει τα παιδάκια του κόσμου. Ε, να τα βαφτίσουν άλλοι. Πρέπει να είμαι εγώ; Άει στο καλό σου, γλυκό μου.
Ααααα, το βρήκα. Θα διαπράξω διήγημα με ένα τέτοιο θέμα. Πω πω, θα τα θυμηθώ όλα, κάθε λεπτομέρεια και θα περάσω καλά όσο θα τα γράφω.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.