Κατέβηκα σήμερα στο Σύνταγμα και στα Προπύλαια κι ένιωσα πως βρισκόμουν σε μια γιορτή. Μια γιορτή δημοκρατίας. Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα είναι στην πλέον κατάλληλη θέση ως σύγχρονη Εκκλησία του Δήμου. Οι Έλληνες πολίτες ξεκούνησαν απ’ τον καναπέ τους, μιλάνε, τραγουδούν μαζί με τον Θεοδωράκη – πραγματικά ανατρίχιασα να είμαι ανάμεσα σε τόσο κόσμο, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα και να ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα η Ρωμιοσύνη του Ρίτσου.
Στις 10 με 11 το βράδυ έγιναν οι πρώτες “αψιμαχίες”. Θα ‘χει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα περιγράψουν τα ΜΜΕ τα γεγονότα. “Απέκλεισαν οι αγανακτισμένοι την Βουλή”, “γιούχαραν τους βουλευτές”, “τους απέκλεισαν μέσα στην βουλή” και τι άλλο; Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πολίτες φωνάζουν για να τους ακούσουν οι Βουλευτές τους και να βάλουν, επιτέλους, ένα στοπ. Δεν πάει άλλο.
Οι Έλληνες φαίνεται ότι έχουν αποφασίσει να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους. Οι Βουλευτές κι οι Υπουργοί απ’ την πλευρά τους, όχι μόνο δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει την κρισιμότητα των περιστάσεων, αλλά αρνούνται πεισματικά να καταλάβουν σε ποιον είναι υπόλογοι. Δεν υπάρχει κομματική πειθαρχία και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει Τρόικα και ΔΝΤ. Ο μόνος στον οποίο είναι υπόλογος κάθε Βουλευτής είναι ο Κυρίαρχος Λαός.
Η μόνη γραμμή του Συντάγματος που πρέπει να τηρηθεί και που πρέπει να την θυμούνται οι Βουλευτές είναι ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ του Λαού και του Έθνους. Και πέρα από κομματικές πειθαρχίες, εξαρτήσεις και την δήθεν αρχή της δεδηλωμένης, καλό είναι να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν τον κόσμο που μαζεύεται σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας. Ο κόσμος βγαίνει πλέον στους δρόμους μαζικά και όπως είχε πει ένας πολιτικός κάποτε, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Μετά τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους αγανακτισμένους με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί στο Σύνταγμα. Δύο πράγματα είναι ηλίου φαεινότερα. Πρώτον ότι ο Θεοδωράκης ξεκίνησε τη Σπίθα όχι για ίδιο όφελος, αλλά μέσα στον πόνο του για την Ελλάδα, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να ξυπνήσει συνειδήσεις. Και το δεύτερο είναι ότι οι συνειδήσεις θέλουν να ξυπνήσουν. Είμαστε οι ίδιοι Έλληνες που συμμετείχαμε στα Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μετά το 1992 και οι ίδιοι Έλληνες που ακολουθήσαμε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στις Λαοσυνάξεις. Οφείλουμε να μαζευτούμε όσοι είμαστε τότε και ακόμη περισσότεροι.
Αλλά δεν είμαστε απλά διαδηλωτές. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ. Οι Έλληνες που δεν σκύψαν το κεφάλι στο Γερμανό και στον Ιταλό κατακτητή το 1940. Οι Έλληνες που ενώ δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάναν την Επανάσταση του 1821, ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Ιερή Συμμαχία. Οι Έλληνες που από τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα και τον Μαραθώνα, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν δε λογαριάζανε τίποτα μπροστά στην Ελευθερία. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, κόντρα σε υπεράριθμες στρατιές βαρβάρων – Αρχαίων Περσών ή Σύγχρονων Γερμανών δεν έχει σημασία – σταθήκαμε και τους αντιμετωπίσαμε. Με το κεφάλι ψηλά.
Αυτό τους φοβίζει. Είμαστε αστάθμητος παράγοντας. Wild card, like they say in America, Mr Papandreou. Και η υπομονή μας είναι σχεδόν εξαντλημένη. Το πλήρες ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας και η Ιδιωτικοποίηση των Εταιρειών που συμμετέχει το Δημόσιο σε συνδυασμό με το Μνημόνιο που υπογράψατε, σημαίνει ότι τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας θα είναι σκλάβοι. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να ξεχρεώσουμε, αν το Κράτος ξεπουλήσει ότι ανήκει στο μέλλον των παιδιών μας. Η Γη και Ύδωρ του Ξέρξη και του Δαρείου, πόσο διαφέρει απ’ το ξεπούλημα ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΜΕΤΡΟ… κι ο κατάλογος του ξεπουλήματος δεν έχει σταματημό.
Ένας χρόνος Μνημόνιο και η Οικονομία μας είναι χειρότερη από ποτέ. Δεν θέλουμε άλλο γύψο τύπου Παπαδόπουλου, ούτε περισσότερη εντατική τύπου Τρόικα. Δεν την αντέχει ο οργανισμός μας, δεν την αντέχει η οικονομία μας.
Η Ελλάδα ανήκει στα παιδιά μας.
Α.Α.