Των Ψυχών το Σάββατο…
Σήση είχαν όλες οι νοικοκυρές…
Να βράσει το σιτάρι, να σκάσει, να στραγγίσει, να στεγνώσει…
Να ψηθεί το σουσάμι, να καβουρδιστεί το αλεύρι, να σπάσουν τα καρύδια, να φουσκώσουν οι σταφίδες… στραγάλια, μαϊντανός, ρόδι, αμύγδαλα…
Άχνη ζάχαρη αφράτη, πατημένη με πετσέτα κουζίνας… στόλισμα, χρυσοκούφετα, ελίτσες σοκολατένιες…
Έτοιμο… Όμορφο δημιούργημα… Με δάκρυα ποτισμένο…
Δάκρυα θλίψης και πόνου για τους κεκοιμημένους αγαπημένους…
Το ψάθινο πανέρι αστραφτερό, το καλύτερο καρέ με τη νταντέλα κολλαρισμένο να το σκεπάζει…
Το κόλυβο στη μέση… γύρω γύρω ψωμάκια μαργαρίτες, τσουρέκια, κουλούρια…
Φλόκες, καραμέλες, τσάρλεστον, ινδοκάρυδα…
Το πρόσφορο τυλιγμένο σε υφαντή πετσέτα…
Τα ονόματα γραμμένα σε χαρτάκι…
Λάδι, κρασί Νάμα…
… παιδιά ήμασταν…
Το Ψυχοσάββατο ήταν για εμάς μέρα μεγάλης χαράς…
Σαν σχολάγαμε από το σχολείο, κανονίζαμε παρέα την ώρα συνάντησης έξω από την εκκλησία…
Το κύριο αξεσουάρ ήταν η σακούλα…
Σαν τελείωνε ο εσπερινός, έξω από την εκκλησία, όλοι στη σειρά με τις σακούλες ανοιχτές, περιμέναμε το “κέρασμα”…
Γέμιζαν οι σακούλες…
Το μαστ ήταν να έχει κανένα κόλυβο από πάνω ζαχαρόπαστα, να την αρπάξουμε, να τη γλύψουμε δίχως αύριο…
Αφού γέμιζαν οι σακούλες, φεύγαμε για την παιδική χαρά να κάνουμε τη διαλογή…
Το σιτάρι, στα αζήτητα…
Τα κουφέτα, οι ελιές, οι καραμέλες, τα τσουρέκια, γέμιζαν τις τσέπες μας και την κοιλιά μας…
Τις μαργαρίτες τις κρατούσαμε να κάνουμε κανένα σάντουιτς στο σπίτι το βράδυ…
Δεν ήμασταν νηστικά… δεν ήμασταν όμως και χορτάτα…
Τα γλυκά δεν υπήρχαν σε αφθονία τότε όπως τώρα…
Το Ψυχοσάββατο ήταν η μέρα μας η πιο καλή…
Κάναμε γερή μπάζα…
Τώρα… τίποτα.
Όλα χορτάτα από όλα…
Χάθηκε κι αυτή η συνήθεια…
Τα παιδιά κάθε μέρα, αλλά και το Ψυχοσάββατο, μαζεμένα σε παρέες σε γωνιές του χωριού που έχει σήμα το ίντερνετ του Δήμου, να παίζουν παιχνίδια πολεμικά…
Αχ και ήρθε ο πόλεμος τόσο κοντά…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.