Για κάθε μάνα, το παιδί της είναι ένας μικρός Χριστός…
Θαύμα… Προσμονή… Γέννηση… Χαρά!
Ζωή…
Και έρχεται μία ώρα κακιά, ανείπωτη… που η μητέρα χάνει το παιδί…
Δεν υπάρχει πόνος πιο δυνατός… Αδιανόητος… Δεν μπορεί να το διαχειριστεί…
Ζει καθώς κάθε μέρα πεθαίνει… Τρώει τη σάρκα της… Αδειάζουν τα μάτια της… Περιφέρεται…
Πάρε παράδειγμα μάνα, από την Παναγία… Τον γέννησε κατατρεγμένη,Τον μεγάλωσε…Τον Σταύρωσαν…
Η ίδια, ζήτησε άφεση αμαρτιών των Σταυρωτών Του…
Προσδοκούσε Ανάσταση! Εγένετο.-
Η γέννηση μας, πού φέρνει τόση χαρά στο σύμπαν μας, μας οδηγεί μέρα τη μέρα στο θάνατο.
Αδιανόητο ε; Κι όμως!.
Αν το σκεφτείς, σε πιάνει τρέλα! Κάθε μέρα, είναι μια χαμένη μέρα! Σε οδηγεί στην ημερομηνία λήξης σου!
Γι’ αυτό, ζήσε την κάθε μέρα, σα να είναι η τελευταία σου!
Καλημέρα σε όλους!
Σας ευχαριστώ για όλα εκείνα τα δυνατά, που ενώ έμοιαζαν αδιανόητα… πραγματοποιήθηκαν!
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.