ΘΕΜΑ
«Οι φρικαλεότητες των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν σαν αποτέλεσμα την εξολόθρευση 6.000.000 Εβραίων. Πολλοί όμως σώθηκαν τότε χάρη στην αλληλεγγύη Χριστιανών συμπολιτών τους που τους έκρυψαν με κίνδυνο της ζωής τους.
Τι οδηγεί κατά τη γνώμη σας, τους ανθρώπους σε τέτοιες μεγαλειώδεις πράξεις;
Πιστεύετε ότι στα χρόνια μας, κάτω από ανάλογες συνθήκες, οι άνθρωποι θα έδειχναν την ίδια αλληλεγγύη;»
Το μεγαλύτερο έγκλημα του 20ου αιώνα και το μεγαλύτερο ομαδικό στην παγκόσμια ιστορία ως προς τη σύλληψη της ιδέας, την προμελέτη, τη μέθοδο και την εκτέλεση, είναι το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, κατά την περίοδο του Β Παγκοσμίου πολέμου.
Ο 20ος αιώνας ανήκει στο Χίτλερ. Κανείς άλλος δεν απασχόλησε τόσο την ανθρωπότητα και δεν κυριάρχησε στη συνείδησή της όσο το πρόσωπο, που τα χρόνια της διακυβέρνησής του ήταν χρόνια διεστραμμένης βίας και αφάνταστης απανθρωπιάς. Ένα βαθύ τραύμα στην ιστορία που ποτέ δεν επουλώνεται.
Η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός που καθιερώθηκαν ως δόγματα του γερμανικού κράτους, οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας και ωμής βίας. Ένας ολόκληρος λαός θυσιάστηκε στο όνομα της «φυλετικής καθαρότητας και της επιβολής ιδεολογιών» με την εφαρμογή της «οριστικής λύσης», το πρόγραμμα συστηματικής εξόντωσης σε στρατόπεδα θανάτου με δηλητηριώδη αέρια, τα κρεματόρια, την εξαντλητική μέχρι θανάτου εργασία και τα βασανιστήρια.
Μέσα απ’ όλη αυτή τη φρίκη κάποιοι βγήκαν νικητές, γιατί κατάφεραν να κρατήσουν την ανθρώπινή τους υπόσταση με ένα λουλούδι που πότιζαν ανάμεσα στα συρματοπλέγματα, με μια πεταλούδα που πέταξε ανάμεσά τους και την πρόσεξαν για λίγο, με ένα τραγούδι χαρούμενο που βρήκαν το κουράγιο να τραγουδήσουν.
Υπήρχαν και οι άλλοι, που η διάσωσή τους οφείλεται στην άρνηση κάποιων χριστιανών να εφαρμόσουν τα σχέδια των Γερμανών για την απέλαση. Διπλωμάτες και άνθρωποι με επιρροή, ιερωμένοι, αστυνομικοί, ομάδες, οργανώσεις, οικογένειες, μεμονωμένα άτομα, έδειξαν απίστευτη αυταπάρνηση και αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους τους. Με κίνδυνο της ζωής τους στάθηκαν στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι, που κράτησαν αυτούς τους ανθρώπους μακριά από τη φρίκη του ολοκαυτώματος.
Σε τέτοιου είδους μεγαλειώδεις πράξεις οδηγούνται οι άνθρωποι που έχουν ψυχικές αρετές, όπως αλληλεγγύη, συμπόνια, ευαισθησία και αγάπη. Γνωρίσματά τους είναι η παιδεία, ο πολιτισμός, ο τρόπος ιεράρχησης των αξιών της ζωής και το ακέραιο του χαρακτήρα τους. Δεν ανέχονται την προσβολή της δικής τους ακεραιότητας επομένως και του διπλανού τους, επειδή γνωρίζουν πως «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται με πνεύμα αδελφοσύνης», όπως αναφέρει το 1ο Άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ο.Η.Ε.
Το περίσσευμα ψυχής που διαθέτουν, δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν τους ανθρώπους ως προς τη φυλή, τη θρησκεία ή την ιδεολογία. Προχωρούν σύμφωνα με τα πιστεύω τους και γράφουν συγκινητικές ιστορίες ανθρωπιάς και αυταπάρνησης.
Σήμερα, παρά το ότι ζούμε σε μια εποχή έξαρσης του ατομικισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού, πιστεύω πως σε μια ανάλογη περίπτωση, θα είχαμε, ίσως και περισσότερες μεγαλειώδεις πράξεις. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της ανεκτικότητας και του σεβασμού της διαφορετικότητας. Είναι αυτοί που πιστεύουν στις ανθρώπινες αξίες. Είμαστε όλοι εμείς που διδαχτήκαμε από το ολοκαύτωμα ότι πρέπει ν’ αγρυπνούμε για τα δικαιώματά μας και για τα δικαιώματα των γύρω μας. Ότι πρέπει να εργαζόμαστε για τις βασικές αξίες της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της συμμετοχής στον αγώνα για την απαλοιφή στον κόσμο του βασανισμού και του διωγμού. Το ολοκαύτωμα είναι μια προειδοποίηση προς όλους μας για τον κίνδυνο του μίσους, του φανατισμού, του ρατσισμού και των προκαταλήψεων.
Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που πορεύονται με τα λόγια του Μπρεχτ: «Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν καταδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να πάρουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».
Σδόγκος Ηλίας
Μαθητής Α Τάξης του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων