Εμάνιασε η θάλασσα,
τριγμός στα σωθικά της
άρχισε και κατάπινε
ό,τι έβρισκε μπροστά της.
Κύμα πελώριο ορθώνεται
και σαν θεριό βρυχάται
– Παίρνω εκδίκηση άφρονες,
της αδερφής, της μάνας γης,
που σεις καταπατάτε.
Τα σωθικά ρημάξατε,
κάψατε τα στολίδια
τα δέντρα της και τα βουνά
μείναν αποκαΐδια.
Τον άνεμο μολύνατε,
τα γαλανά νερά μου
μ απόβλητα γεμίσατε
πνίξατε τα παιδιά μου.
Ήρθε η σειρά μου τώρα πια,
να πάρω τα ηνία
και ν αφανίσω τούτη δω
την σκάρτη κοινωνία.
Τούτα είπε και ξεθύμανε
στ ανέμου την γαλήνη
επέστρεψε στον φλοίσβο της…
και στον αφέντη της θεό,
άφησε να μας κρίνει!
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε η Ντόρα Μανατάκη, την οποία και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog της Ντόρας, Dora Manataki – Μουσική, διήγημα, ποίηση, αγαπημένα – Ντόρα Μανατάκη, κάνοντας κλικ εδώ!