Μήτε αστράφτει κουπί, μήτε κύμα ανασαίνει,
Μια βαρκούλα ψαρεύει ανοικτά, ξεχασμένη…
Σαν αγάπη! Σαν δόξα! Το φεγγάρι ανεβαίνει,
Είσαι δίπλα μου εσύ απ’ το φως του ντυμένη.
Σαν ονείρου φαντάζεις μορφή, σαν τις κόρες
που αλαφρά περπατούνε σ’ ολόασπρες ζωηφόρες
Ο παλμός μου χτυπάει. Τον ακούς. Τέτοιες ώρες
θα τις πάρει ο καιρός, σαν ξερόφυλλα οι μπόρες.
Όχι. Αυτής της νυχτιάς την ανείπωτη εικόνα
του χαμού δεν τη δίνω. Την κρατώ στον αιώνα.
Το φεγγάρι που σ’ είδε, θα λάμπει κορώνα,
στων πικρών λογισμών μου τον άγριο χειμώνα.
Δεν μιλούσες. Αντίκρυ κοιμόνταν η χώρα.
Δεν μιλούσα. Το μέγα φεγγάρι σ’ εθώρα,
και την αύρα ανασαίνοντας, την μυροφόρα,
είχες φόβο μη φύγει τέτοια αξέχαστη ώρα.
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.