Θυμάμαι
Θυμάμαι το φως σου.
Σε έλουζε μακάρια.
Μάλλον κάποιον Άγγελο κοιτούσες.
Δυό μάτια πολυέλαιοι έκαιγαν το ΤΩΡΑ
σαν αστραπές στιγμιότυπα
σκηνές η ζωή ενός λεπτού.
Κοιτούσες αλλού
μα εγώ σου φώναζα “Μην φύγεις”.
Δεν άκουγες…
Τα λόγια που δεν μπόρεσες να μου πεις
ακόμη ψελλίζω μονάχη
μπροστά σε μαι φωτογραφία
ελπίζοντας να ανταμωθούμε πάλι.
Το ποίημα αυτό, της Σοφίας Κιόρογλου, δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδεια της ποιήτριας για την οποία και την ευχαριστούμε πολύ!
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.