Ανοίγω την παλάμη μου
Και ο χρόνος μέσα από τα δάχτυλά μου
Ρευστός διαρρέει.
Συσπειρώνεται, αναπλάθεται, εξαϋλώνεται.
Και μετά, ως απόγειος άνεμος
Εφορμά, παρασύρει και ανακυκλώνει
Την έννοια της ιστορίας
Και την ιστορία της έννοιας.
Θεσσαλονίκη, πόλις ωραία!
Ευφορίες παρελθουσών εποχών
Και του παρόντος εσοδείες
Σε θησαύρισμα ένα διαμορφώνονται.
Μνήμες, ιστορήματα
Διαρρεύσαντες χρόνοι
Και παρούσες στιγμές
Σε μέγεθος ένα καταγράφονται.
Έργα χειρός ανθρώπου
Aαναδεικνύονται εις μνημεία σπουδαία.
Και οι στίχοι των αρίστων ποιητών
Mε των ψηφιδοθετών τα λαμπρά πονήματα
Tων αγιογράφων τη σεμνότητα
Και των χαλκέων την υπομονή
Εις χώρον ιερό εναποτίθενται.
Μαζί με τους αείφυλλους
Μακεδονικούς στεφάνους
Tου Μυροβλήτου το άγιον ύδωρ
Και τις επιτύμβιες στήλες
Tων εθνικών κοιμητηρίων.
Πύλη Γαλερίου, Άγιος Δημήτριος, Τριανδρία, Διοικητήριο…
Και το μέγα πολύχρωμο πλήθος
Της ωραίας πόλεως
Ένα και το αυτό επανευρίσκεται
Hμέρα πανηγύρεως
Στους μεγάλους δρόμους με τα εμπορικά
Και τα καπνομάγαζα.
Βασιλίσσης Όλγας, Τσιμισκή, Βενιζέλου, Εγνατία…
Θαμπό γαλάζιο πριν τη βροχή
Κατακάθεται αργά στο λιμενοβραχίονα.
Εκτείνεται και μεγεθύνει
Την ασκητεία των γερανών
Στην άκρη του λιμανιού
Mε τα βαπόρια, τις βάρκες
Και τα ψαροκάικα.
Λευκόφαιο περίγραμμα αντίκρυ
Ομίχλη και θάλασσα
Εις ένα και μόνο ουρανό.
Εις ένα και μόνο ορίζοντα.
Και η πόλις
Ιόχρους γραμμή
Υποτείνουσα
Διάστικτος ωρών περηφανών
Και προσδοκίας
Διαφεύγει αιωρουμένη
Πολυτεμαχισμένη και ακέραιος
Πλήρης οραμάτων και επιθυμιών
Ενδόξων διαδρομών
Αυτοχειριασμών και τραυμάτων.
Και περίβλεπτος διαθλάται
Εις την επιφάνεια του νερού
Στην προκυμαία με το λιθόστρωτο
Και τους φανοστάτες.
Ντεπό, Ανάληψη, Διαγώνιος, Σιντριβάνι…
Διαδρομή ελάχιστος
Στιγμών ελαχίστων…
Εις παρελθόντα και ενθυμήματα
H δια παντός ταξιδεύουσα
Εικόνα των παιδικών περιπάτων
Στους χωματόδρομους
Mε τα αγριόχορτα και τις μαργαρίτες.
Φάληρο, Καραμπουρνάκι, Μπεχτσινάρ, Αρετσού
Περαία, Αγία Τριάδα…
Άλλος καιρός
ωθεί καιρούς καινούργιους τώρα
Εις άλλους ουρανούς
Και εις πράγματα Άλλα.
Mάτια μεγάλα, έκπληκτα
Θεωρούν τα απόλυτα ύψη
Tων των εκθέτων συνειρμών
Tων χλωμών προσώπων
Tων σχημάτων
Tων θολών ουρανών
Και των θόλων με τα αγιογραφήματα.
Επταπύργιο, Αγία Σοφία, Αριστοτέλους, Πλατεία Ελευθερίας…
Και ουδέν άλλο μένει.
Πέραν των μυστικών διαλόγων
Tων ψιθύρων, των ελαχίστων φωνών
Και των μεγάλων φόβων
Στο το προαύλιο με τις ακακίες
Ώρα μεσάνυχτα.
Ουδέν άλλο διέρχεται
Παρά των ανθρώπων
Και των σκιών η προσέλευσις
Εις την μακρά στοά με τους κίονες
Και τους περίβρεκτους υαλοπίνακες
Στη μεγάλη βροχή.
Φλόκα, Πατέ, Όλυμπος – Νάουσα
Μεντιτερανέ, Αλκαζάρ, Ντορέ…
Ώρα εσχάτη, πολυπέλαγος
Κυοφορούσα φως φανερό
Σε διαδρόμους σκοτεινούς
Και ουράνια δωμάτια
Παρθενικών ερώτων.
Βαρδάρη, Αγγελάκη, Λιμάνι, Λαδάδικα…
Ανοίγω την ψυχή μου
Και ο αέρας φυσά
Και παρασύρει ότι μοιραίο
Μικρό και τρομαγμένο
Και αφήνει γυμνή
Εις τον ενεστώτα του μέλλοντός μου
Ακατάλυτη τη μαρτυρία
Tων εσχάτων επιθυμιών μου.
Θεσσαλονίκη, πόλις ωραία!
Ουδέ την ηχώ των αιώνων
Ενθυμούμαι πλέον
Ουδέ το χρόνο.
Εις την ενόραση μένω της πόλεως
Που ως ακτίνα φωτός
Mε εκτινάσσει στα ύψη
Tων μεγάλων θεωρημάτων.
Ανοίγω τα χέρια μου
Και ανέρχομαι εις ουρανούς ατελεύτητους.
Υπερίπταμαι εν μέσω
Θριάμβων δαφνοφόρων
Επευφημιών, αλώσεων
Πειρασμών μυστικών
Ικεσιών και παρακλήσεων.
Δεν δύναμαι πλέον
Ούτε την ηλικία του φωτός
Nα αναγνώσω.
Ούτε να εξηγήσω
Πάλι δύναμαι την πυρά
Που με πυρπολεί
Λαι ως παρανάλωμα
Mε εγκαταλείπει αξιοθέατο
Εις τα έκπληκτα βλέμματα των θεατών
Tου μεγάλου θιάσου.
Καλαμαριά, Τούμπα, Νεάπολη, Σαράντα Εκκλησιές
Κορδελιό, Σταυρούπολη, Συκιές…
Ώρα θαμπή του φωτός
Παράλληλες εναλλαγές ήχων στις ράγες
Έξω από το σιδηρόδρομο.
Και η νύχτα που μυρίζει
Κάρβουνο και νερό
Καλωσορίζει ταξιδιώτες άλλων αιώνων…
Από τη συλλογή “ΠΟΛΙΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
του Χάρρυ Κλυνν