Ανθρώπινα σώματα,
Κραυγάζουν τις νύκτες καινούργιους κόσμους
Λάβα ανέρχεται από τα βάθη της γης
Περνά απ’ τα τρυπημένα τους πέλματα
Κι εξακοντίζεται απ’ τα στόματα.
Αιωρούνται πελώριες γυναίκες
Από τη μέση και κάτω είναι μέδουσες
Οι πλόκαμοί τους σύρονται,
Επάνω στις στέγες και τους θόλους της μητρόπολης.
Το αιώνιο σώμα μου,
Πλανάται ναρκωμένο στο διάστημα
Από τις κνήμες του βγαίνουν ρίζες
Από τα μάτια, κλαδιά με φυλλώματα
Απ’ τα δάκτυλα μήλα
Γύρω του σχηματίζεται,
Ένας μικρός τόπος με αραιό χώμα
Κι ένας κήπος
Όποιος έχει γευθεί τον καρπό μου, γνωρίζει.
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε ο Larry Cool, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog του Larry «ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ…» κάνοντας κλικ εδώ!
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.