Την νύχτα δέον το κύμα σου απαλό
στο χαλικοστρωμμένο περιγιάλι
ξεσπά, γιατί παράπονο δειλό
ακούγεται απ’ τα σπλάχνα σου και πάλι;
Συ κρύβεις στην υγρή σου αγκαλιά
μύριες ζωές στην σκοτεινιά θαμμένες,
από αγάπης κι έρωτα φιλιά
στα βάθη αιώνια στερημένες.
Και το παράπονό του είν’ πικρό·
βαρύ, πικρό είναι και το μουγκητό σου
σαν μοιρολόγι σ’ άταφο νεκρό
που λάμιες ξεφαντώνουν στον βυθό σου.
Μ.Ν.Κ.
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.