Σ’ όλους αυτούς που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες ψάχνουν ένα φεγγάρι παιδικό.
Στα μικρά παιδιά που ξεχάστηκαν στη γλυκύτητα του ονείρου.
Στα νερά της λίμνης που κοιταχτήκαμε.
Στα πουλιά που γυρίζουν πίσω.
Στα δένδρα που τα λούζει το φεγγάρι.
Σ’ αυτούς που κουράστηκαν να αγαπάνε.
Στην αλληλογραφία ενός αγγέλου μ’ ένα παιδί.
Σ’ αυτούς που δεν θα ξανάρθουν.
Σ’ Αυτούς που ήθελαν να είναι άλλοι.
Σ’ Αυτούς που έγιναν αυτό που είναι.
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ.
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΕΡΝΟΥΝ ΕΝΩ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω ποίημά του.
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.