ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ
Βρίσκονται τα μικρά παιδιά
στης Κοινωνίας τα πυρά.
Παίρνουν το δρόμο της ζωής.
Αμαρτίες βαρειές, να δείς!
Αρχίζουμε απ’ τους γονείς.
Άχρηστοι τύποι. Αδαείς.
Πάντα τα εκμεταλλεύονται.
Αυτά όμως δε λέγονται.
Τι να πείς για τους δασκάλους.
Κάνουν τα παιδιά ρουφιάνους.
Βολεύονται απ’ τις περιστάσεις
και διαμορφώνουν καταστάσεις.
Αλλού κάνουνε το φίλο
και τα σπάζουνε στο ξύλο.
Όσα θέλουν προωθούνε.
Τα’ άλλα μέλλον δεν θα δούνε.
Γονείς, δασκάλοι και λοιποί,
συνένοχοι μέσ’ στη σιωπή.
Δημιουργούνε ενοχές,
να ελέγχουν τις αγνές ψυχές.
Tους τσακίζουν το Ηθικό.
Κεί δεν υπάρχει γιατρικό,
Την Ψυχή τους ν’ απαλύνει
για να νοιώσουνε γαλήνη.
Απαιτούνε το σεβασμό,
χωρίς δικαίωμα σ’ αυτό.
Ο σεβασμός εμπνέεται.
Ποτέ δεν επιβάλλεται.
Η δίψα για κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.
Αντί να δείχνουνε στοργή,
καλλιεργούνε την Οργή!
Αυτά σε μία εποχή,
που βασιλεύει η Ανοχή.
Είν’ Έγκλημα η Ανοχή.
Των παρατράγουδων αρχή.
Είναι σκέτη συνεργία.
Η Ηθική Αυτουργία.
Μα όταν ο Έλεγχος χαθεί,
το χάσμα είναι πιά βαθύ.
Αυτοί δείχνουν τα βήματα,
στα πιο σκληρά εγκλήματα.
Τιμή σε κείνα τα παιδιά,
που έχουνε καλή καρδιά!
ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
Πειραιάς, Μάιος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης