Δεν είναι αργία…
Δεν είναι σουβλάκια και λουκάνικα στα κάρβουνα…
Δεν είναι πιόμα και μάλωμα στους δρόμους…
Είναι μέρα μνήμης.
Μέρα αγώνα.
Μέρα σκέψης.
Μέρα περισυλλογής.
Μέρα διεκδίκησης εργατικών δικαιωμάτων.
Μέρα διεκδίκησης σεβασμού στον εργασιακό χώρο.
Υπάρχουν νόμοι.
Υπάρχει προστασία.
Βίωσα εργασιακή βία για 8 συναπτά έτη.
Βία καθημερινή.
Βία τραγική.
Βία που δεν τη χωρούσε ο νους των ανθρώπων που με αγαπούσαν.
Έκανα όμως υπομονή.
Η υπομονή είναι αρετή.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σε άνθρωπο που περνάει άσχημα στον εργασιακό χώρο, εγώ θα γίνομαι σύμμαχος.
Εγώ ήμουν μικρή τότε.
Δεν ήξερα…
Τώρα όμως ξέρω.
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.