Φλοίσβοι παφλάζουνε σ’ Ιώνια ράχτα
Συνοδίτης αυλίζει ο τ’ Ομήρου αχός
Ρίμες βακχεύουνε δακρύβρεχτα μάκτρα
Ορέγεται Πίνδαρος το Θεό μοναχός
Τ’ άφθιτο Ρωμανού βοά τυλιγάδι
Τροχαίους απελάτες ψυχώνουν αδρούς
Νεύει Πολύμνια ανάριο μαγνάδι
Κλεφτουριάς θυσάνους αναπλέκουν αβρούς
Σε στίχους κουρνιάζουνε Γιαχβέδες και Δίες
Σαν η Πυθία σολοικίζει εσμούς
Ως έπη υφαίνουνε σ’ αρχαίες Ινδίες
Μάνα η ρίμα που σαρκώνει θεούς
XXII.IX.MMXI
Το ελληνικό τοπίο είναι μια ακένωτη πηγή εμπνεύσεως. Δεν υπάρχει τέτοιο πάνω σε όλη την υφήλιο. Ούτε και θα υπάρξει πόποτε, έως της Συντελείας: αρχαίο και νεότατο, ολόγιομο μύθο κ’ ιστορία, αίμα, δάκρυ, κι αγιοποιό μύρο. Χώμα που βοά. Χώμα άγιο, μήτρα μου και σάβανό μου. Το μόνο που του οφείλουμε, είναι να τ’ ακροαστούμε ταπεινά…
Από την Ποιητική μου Συλλογή “Σαπφικά Απηχήματα”, Αγία-Πετρούπολη 2014, σελ.5.
Με ευχές, Παντελής Χρ. Στεφάνου.