Θυμάμαι κάποτε διατηρούσα αλληλογραφία με διάφορους φίλους, κυρίως παλιούς συνάδελφους από τον στρατό αλλά και παιδιά που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και τώρα ζουν πια στο εξωτερικό.
Η μέρα που θα καθόμουν να γράψω, και έγραφα συχνά, είχε για μένα μια γερή δόση ιεροτελεστίας. Ήμουν καλά εφοδιασμένος από πριν με καλό χαρτί αλληλογραφίας χωρίς γραμμές ολόλευκο (έβαζα εγώ χαρτί οδηγό από κάτω), και μια παλιά πένα Parker, που την συντηρούσα σε όσο καλύτερη κατάσταση μου επέτρεπαν οι γνώσεις μου για πένες τότε. Θυμάμαι δεν μου άρεσαν τα ανταλλακτικά μελάνια και πειραματιζόμουν αγοράζοντας διάφορα μπουκαλάκια με σκούρο μπλε μελάνι. Δεν σταματούσαν όμως εκεί οι προετοιμασίες μου. Ήθελα απόλυτη ησυχία, απομόνωση και πολύ καλή και ευχάριστη διάθεση. Αν κάτι από αυτά δεν υπήρχε τότε παρέσερνε μαζί του και τα άλλα και δεν μπορούσα να γράψω καλά. Πολλές φορές το ανέβαλα για άλλη ώρα, μερικά πράγματα έχουν το τίμημά τους. Ολόκληρη, όμως, αυτή η διεργασία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη μνήμη μου.
Αργότερα με την αργή αλλά σταθερή διείσδυση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας στην ζωής μας άρχισε να διαφαίνεται κάτι αμυδρό μεν αλλά με καταλυτική οντότητα δε. Είχε έρθει η ισοπεδωτική αμεσότητα των επικοινωνιών, η ταχύτητα των e-mail, τα κινητά τηλέφωνα μαζί με την ευχρηστία των SMS. Ποιος δεν αγάπησε, στην κυριολεξία, αυτή την αμεσότητα; Ποιος δεν ενθουσιάστηκε από όλα αυτά; Λατρεύτηκαν όλα σαν θεοί. Αν προσπαθήσω να εξαιρέσω τον εαυτό μου θα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Μάλιστα ασχολήθηκα με τους υπολογιστές σε μεγάλο βαθμό. Ασχολήθηκα με τον προγραμματισμό και με την κατασκευή σελίδων στο δίκτυο και για περισσότερα από δέκα χρόνια δεν υπάρχει περίοδος δύο ημερών που να μην χρησιμοποιήσω υπολογιστή σπίτι ή στην δουλειά μου.
Αυτός είναι ο λόγος που γράφω την άποψη μου για το θέμα, επειδή έχω γνωρίσει καλά και τις δυο πλευρές. Αυτή που ηττήθηκε και εγώ αγαπούσα και που τώρα νοσταλγώ, και αυτή που απλά χρησιμοποιώ. Μερικοί φίλοι χάθηκαν στην πορεία της ζωής, πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε την εποχή των μικρών μου ιεροτελεστιών. Όσοι έμειναν, χρησιμοποιούν και αυτοί την ηλεκτρονική αλληλογραφία όπως όλοι.
Δεν παραλαμβάνω σχεδόν κανένα γράμμα ταχυδρομικώς και μου λείπει η διαφορετικότητα του γραφικού χαρακτήρα των ανθρώπων. Ήξερα ότι ο τάδε κάνει κάποιο συγκεκριμένο ορθογραφικό λάθος και ο τρόπος που γράφει με κεφαλαία κάποιους χαρακτήρες, είναι αταίριαστος με τα μικρά του και λίγο αστείος. Έχω κάποια γράμματα ενός άλλου που φαίνεται καθαρά, στους σπανίως όμορφα και στρογγυλεμένους χαρακτήρες του, ότι είναι ευτυχισμένος και γενικά είναι καλά. Συναισθήματα και εμπειρίες, νέα και υποσχέσεις αλλά και αοριστίες, δοσμένα όλα με το χέρι πάνω στο χαρτί. Τώρα όλοι κάνουμε τα ίδια απρόσωπα γράμματα. Είμαστε όλοι οι καλύτεροι ορθογράφοι και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το παραμικρό εκτός αυτά που μου λέει η οθόνη. Η γραφή λέει και άλλα, πολλά περισσότερα. Αυτό το κάτι διαφορετικό που χάνεται περιφέρεται πάνω από το, πολλές φορές ψυχρό, πληκτρολόγιο.
Προσπαθούσα να προσδιορίσω αυτό που χάθηκε, γράφοντας το σε αυτό το κείμενο με όσο πιο λίγες λέξεις μπορούσα και κατάλαβα ότι είναι πολύ απλό. Είναι πιο αναγνωρίσιμο από όσο νόμιζα. Χάθηκε ο ρομαντισμός μιας εποχής και όλα αυτά που την συνοδεύουν. Αυτό που εγώ περιέγραφα σαν ιεροτελεστία, η εικόνα που είχα μπροστά στα μάτια μου που αποτελούνταν από την πένα, το χαρτί, η ησυχία μου, όλα αυτά χάθηκαν. Αντικαταστάθηκαν από γρηγοράδα και τίποτα άλλο. Η γραφή γενικά προσαρμόστηκε στην ένταση της εποχής μας, μετατράπηκε σε ένα απρόσωπο και γρήγορο προϊόν.
Η αλληλογραφία ήταν ένα μόνο κομματάκι από την κλασικότητα της εποχής που έφυγε και πιστεύω ότι εγώ είμαι ένας από τους χιλιάδες που την νοσταλγούν. Το μόνο που βοηθά στο να διατηρηθεί μια ισορροπία είναι, αυτός ο διάλογος με τον εαυτό μας, το ημερολόγιο μας.
Spirostr