Θαρρώ γεννήθηκα χοντρή…
Αυτό είναι άλλη ιστορία…
Σαν γυναίκα όμως, στην παραγωγική μου ηλικία, πριν κάνω παιδιά, όλοι, ακόμα και οι δικοί μου θεωρούσαν πως ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙΑ…
Τα κιλά αυτόματα με έκαναν “υπογόνιμη” στο μυαλό των άλλων.
Άσχετα αν και τα δύο μου αγόρια, τα απέκτησα κυριολεκτικά με ένα φιλί…(όχι με τον κρίνο, μη γίνομαι και υπερβολική…)
Η γιατρός μου, ήταν και είναι ένας άγγελος στη Γη… το ίδιο και η μαία μου η Κική…
Αντιμετώπισαν το παχύσαρκο σώμα μου, σα να ήταν το πιο όμορφο, το πιο αλαβάστρινο του κόσμου…
Στην πρώτη μου γέννα (με καισαρική τομή), ο αναισθησιολόγος, όταν έσκυψα να μου κάνει την επισκληρίδιο αναφώνησε… “κάτσε ακίνητη θρεφτάρι…”
….Ένα στραβό κοίταγμα της Κικής του έφτασε…
Όταν γέννησα ήμουν 124 κιλά.
Συνεχίζω να είμαι.
Δουλεύω, μαγειρεύω, γελάω, κοιμάμαι, ξυπνάω, είμαι σύζυγος, μητέρα, κόρη, εγγονή, φίλη, ξαδέρφη, γνωστή, άγνωστη…
Έχω ζητήσει από τους γιούς μου, όταν βγαίνουμε έξω, να είναι δίπλα μου… “γιατί η μαμά δεν μπορεί να τρέξει”…
Όταν περπατάω με τη Βάσω της λέω “φιλενάδα, σιγά σιγά…”
Είμαι σίγουρη όμως πώς και υπογόνιμη να ήμουν λόγω των κιλών ,ο άνθρωπος που με διάλεξε για σύντροφο, θα σταματούσε να μου πάρει κι εμένα ένα τσουρέκι γεμιστό…
Οι παχύσαρκοι άνθρωποι δεν είναι κακοί άνθρωποι.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι κακός…
Έχω πει πολλές φορές πως παιδάκι μικρό, λέει στο γιό μου στο σχολείο ότι η μαμά του είναι “χοντρέλα”…
… μαμά, τι θα πει χοντρέλα;
…θα πει ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ… χοντρέλα είναι αυτή που σου έδωσε ο Θεός για μανούλα… είσαι τυχερός. είμαι τυχερή.
Αφιερωμένο σε εμένα…
Σε εσένα…
Σε όλες…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.