Ο ξενιτεμένος, του Ζαχαρία Παπαντωνίου

Σαν πήγε στην Αμερική,
εγύριζεν ο νους του πίσω,
καθημερινή και Κυριακή.

Σαν άρχιζε να γράφει γράμμα,
– “καλή μου μάνα κι αδερφή”,
εκεί τον έπιανε το κλάμα.

Επέρασε καιρός πολύς,
στα ξένα ασπρίσαν τα μαλλιά του,
γυρίζει πίσω παραλής.

Τα πλούτη του είναι περισσά.
Έφερε γούνες και ρολόγια,
έχει τα δόντια του χρυσά.

Πηγαίνει στο σπιτάκι ίσια.
Η μάνα του; …η αδερφή;
Είναι κι οι δυο στα κυπαρίσσια.

Ας ξαναζούσαν μια βραδιά
-κι ας ήταν και στ’ όνειρό του!-
Θα ‘δινε ολάκερο το βιο του!