Ο Αντώνης πήρε το δρόμο του. Έναν δρόμο που του χάραξε ένα τέρας της κοινωνίας μας. Αυτής την κοινωνίας μας της όμορφης, της δοτικής, του εθελοντισμού, του αλτρουισμού.
Δυστυχώς στην κοινωνία μας αυτή, υπάρχουν και σκατά. Σκατά βρωμερά. Τα σκατά όμως τα φτύνει η μύγα και σκουληκιάζουν. Θα σκουληκιάσεις κι εσύ τέρας… τέρας. Εύχομαι τα χειρότερα.
Ο Αντώνης ήταν ένα πλάσμα μοναδικό. Το καλοκαιράκι έφαγε το αγαπημένο τρακτεράκι του Θανάση μου. Ο Θανάσης έκλαψε πολύ… τον συγχώρεσε όμως τον Αντώνη. Δεν πειράζει μαμά, ήθελε να παίξει.
Έπαιζε ο Αντώνης και τους χαιρόταν όλους… Όπως κ ο Ρούντι…
Η Μαρία Καραολάνη έδωσε ψυχή και σώμα. Όχι μόνο γι’ αυτα τα ζώα, αλλά για όλα τα αδέσποτα του χωριού. Ο κύριος Αντώνης Ζαβέρκος και η ΣΥΠΠΑΖΑΘ ήταν δίπλα μας κάθε στιγμή. Με τροφές, με στειρώσεις, με φροντίδα. Ο Dimitris Goulios έφτιαξε ταΐστρες, σπιτάκι για τα ζώα. Ο κύριος Panagiotis Iakovidis, ο φαρμακοποιός μας, τα είχε υπό τη φροντίδα του.
Τα αδέσποτα μας ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΑΝ ΚΑΝΕΝΑΝ… ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ!
Ήταν φροντισμένα, ταϊσμένα. Τι ήθελαν; Αγάπη και σεβασμό.
Δυστυχώς δεν είχατε να τους δώσετε… γιατί είστε γεμάτοι με σκατά… ξεχειλίζετε… βρωμάτε!
Τα αδέσποτα μας, ένα ένα, δολοφονήθηκαν…
Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, φαίνεται από τον τρόπο που η κοινωνία αυτή, φέρεται στα ζώα… Είστε λοιπόν μαϊμούνια για πάνω στα δέντρα…
Σιχάθηκα.
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.