Μέσ από το βάθος των καλών καιρών,
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
Που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός! Τα χάιδεψες μια νύχτα –
και σαν ν ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,
θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω,
και θ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια μου κρεμούν -ήλιοι χλωμοί-
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.