ΜΟΥΡΛΑ ΓΚΡΕΚΑ (ΑΕΡΑ, ΠΑΤΕΡΑ!)
Όλοι είναι λαλημένοι.
Νοιώθουνε αδικημένοι.
Λένε, πως στην Οικουμένη,
κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Τρέχουνε παντού με χίλια.
Κόβουν κάθε μέρα μίλια,
να βοηθήσουν τη φαμίλια.
Έχουν χάσει τα καντήλια.
Βρίσκονται με κάθε βήμα,
σ ένα πιό μεγάλο κρίμα.
Ο καθένας πέφτει θύμα.
Κάποιοι λένε, πάμε πρίμα.
Περιμένουν στις ουρές.
Διαδηλώνουν. Συμφορές.
Δακρύζουν πολλές φορές.
Φύγαν κι οι μικρές χαρές.
Ψάχνουνε να βρούν τί φταίει,
μα κανένας δεν τους λέει.
Άλλονε βλέπεις να κλαίει.
Άλλος, σε πελάγη πλέει.
Ποιόνε να πιστέψεις τώρα.
Τί φταίει σ αυτή τη Χώρα.
Γιατί τρέχουνε με φόρα.
Πώς εκτύπησε η μπόρα.
Λειώνουνε σ΄ ένα καμίνι,
που πυκνούς καπνούς αφήνει.
Αν είν έτσι, τί θα γίνει.
Πότε θάρθει η γαλήνη!…
Πειραιάς, Ιανουάριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης