Μια υπέροχη μέρα έφτασε στο τέλος της…
Μια μέρα γεμάτη εθελοντισμό, προσφορά, γεμάτη αγάπη, γεμάτη παρέα, χαμόγελα, αγκαλιές…
Γεμάτη με λόγια…
Γεμάτη με δάκρυα λύπης γι’ αυτούς που έλειπαν…
Γεμάτη με χέρια ενωμένα και ιδρωμένα από το χορό…
Γεμάτη με γεύσεις παραδοσιακές…
Γεμάτη με πιοτό…
Γεμάτη με γνωστούς και αγνώστους που έγιναν μια παρέα…
Γεμάτη με τραγούδι…
Γεμάτη με ευλογία Κυρίου…
Δεν τη χάρηκα τη μέρα αυτή… η δουλειά μας δεν καρτερούσε… ήρθα αργά στο χωριό μου…
Δύο μέρες πριν άνοιξα το συρτάρι μου…
Το συρτάρι που με απόλυτο σεβασμό φιλοξενεί τα εργασιακά μου ιμάτια… πουκάμισα, ποδιές, όλα διπλωμένα με τάξη και ευλάβεια…
Τα κρατώ ως ανάμνηση…
Τα φιλώ…
Στα χρόνια μου τα εργασιακά έφαγα ψωμί γλυκό…
Το δούλεψα σωστά το ψωμί μου… αγάπησα τη δουλειά μου, με όλο μου το είναι…
Έμειναν τα ιμάτια και τόσες αναμνήσεις…
Οι ποδίτσες μου οι μοσχομυριστές, κάθε φορά προσφέρονται με χαρά στις γυναίκες του χωριού που βοηθούν στις χαρές μας… στα πανηγύρια, σε γάμους, σε βαφτίσια…
Όλοι ξέρουν πως η Λιλίκα έχει πολλές *μπροστομούνες…
Έτσι και φέτος… τις έβγαλα, τις έπλυνα, τις καλοσιδέρωσα και στόλισαν τα κορμιά των κοριτσιών που σέρβιραν το φαγητό σε όλον τον καλό τον κόσμο…
Σαν γύρισα η πρώτη μου δουλειά ήταν να τις πλύνω… να είναι καθαρές και στην αναμονή για την επόμενη χαρά…
Έχουμε χαρές μπροστά…
Γάμους, τραπεζώματα…
Και η ευχή μου είναι, μόνο για χαρές να μου τις ζητούν…
Χρόνια πολλά Περιστερά μου!
*μπροστομούνες = οι ποδιές…
Τη λέξη αυτή την άκουσα πρώτη φορά στο χωριό του μπάρμπα μου του Θανάση στον Παλαιόπυργο Τρικάλων….
Στα κορίτσια που βοηθούσαν στους γάμους, η μάνα της νύφης, χάριζε ποδιές που τις έβαζαν και χόρευαν…
Η λέξη μοναδική… ίσως και πονηρή…
Ήθη, έθιμα, παράδοση, ΕΛΛΑΔΑ!
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.