Μια μέρα ξεχωριστή… Μια μέρα γιορτινή… Μια μέρα που σημαδεύτηκε για πάντα στο χωριό μας…
Μια μέρα που ξεκίνησε με χαρά και έκλεισε με ανείπωτο πόνο… Μια μέρα τραγική… Κι ακόμα μία μέρα τραγική ξημέρωσε…
Το γέννας, το θρέφεις, κουταλιά κουταλιά το ταΐζεις, το λούζεις, το χτενίζεις, το ντύνεις, του μαθαίνεις γράμματα, του δείχνεις τη ζωή, το μαλώνεις, το συμβουλεύεις, το πιάνεις από το χέρι… αφήνει το χέρι σου, παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, τρέχει, δεν το φτάνεις, του φωνάζεις, κάνει πώς δεν σε ακούει… και ‘συ μάνα φωνάζεις… πρόσεχε παιδί μου…
Κι έρχεται αυτή η μέρα η χθεσινή, που φεύγει… το χάνεις για πάντα, ξαφνικά, σε μια στιγμή…
Ας είναι αυτά τα “χρόνια πολλά” που μου είπατε χθες, όντως πολλά… για τα παιδιά μου, για τα παιδάκια όλου του κόσμου… όλης της Γης.
Και η Παναγία, Η Μάνα όλων των παιδιών, ας τα έχει στο νου Της…
Κοντά στο γιό Της, έβαλε χθες άλλον ένα γιό…
Λιλίκα
Το κείμενο είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδειά της.