Αν κάποτε αναρωτηθείτε ποιος ήμουν μην ακούσετε πως τάχα ήμουν αυτά που έκανα και είπα μέσα από τον τρόπο της ζωής μου. Αν κάποτε με ψάξετε θα με βρείτε μέσα στη θάλασσα του πρωινού. Μέσα στον ανέφελο γαλάζιο ουρανό, μέσα στο φευγαλέο παιδικό χαμόγελο. Αν κάποτε θέλετε να με νιώσετε, αισθανθείτε τον ερχομό της Άνοιξης, τον ήχο της βροχής, τη μυρωδιά του νυχτερινού Υάκινθου. Το πρωινό μετά τον Έρωτα. Μη πιστέψετε πως δε πήρα ή δεν έδωσα Αγάπη. Σκεφτείτε μόνο ότι η Αγάπη μου έχει να κάνει και με άλλες αισθήσεις, που περιγράφουν τις ομορφιές της ζωής που έζησα, τις αναμνήσεις μου, τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου, τις ελπίδες μου οι οποίες δεν έσβησαν ούτε μια στιγμή Ξεγελάστηκα όμως από το Αύριο πιστεύοντας ότι έχω καιρό. Άμυαλη γνώση, χαμένες ευκαιρίες, λόγια που ονειρεύτηκα να πω και δεν είπα, ομορφιά, δύναμη. Το άδικο της ζωής. Όμως ερωτεύτηκα τον Έρωτα, αλλά ένοιωσα και το άδικο του Θανάτου. Αγάπησα όμως την Ελευθερία για τον Εαυτό μου και γι’ αυτό κατάφερα να τη θέλω και για τους άλλους. Η απάντηση που θα δώσετε όμως δε μπορεί παρά να εκπλήξει.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.