Μέσα στη βαθιά νύχτα σαν πίσσα μαύρη από άκρη σε άκρη.
Όποιους Θεούς υπάρχουν. Ευχαριστώ.
Για την αδάμαστη ψυχή μου.
Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου έσφιγγα τη γροθιά μου. Ποτέ δε μόρφασα και τη φωνή μου δεν ύψωσα.
Με το βαρύ φορτίο του πεπρωμένου πάνω μου. Η καρδιά μου μάτωσε μα δε λύγισε.
Μακριά από το τόπο της πίκρας και της οργής. Τα δάκρυά μου δεν τρέχουν.
Όμως του χρόνου η απειλή, οι αναμνήσεις που κουβαλά μαζί της, με βρίσκει και θα με βρίσκει ατρόμητο.
Της μοίρας μου είμαι κύριος.
Της ψυχής μου είμαι καπετάνιος.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.