Σ’ ένα σπίτι πήγα σήμερα…
Σε ένα σπίτι που πάντα με υποδέχονται με αγάπη, αγκαλιές και χαμόγελα…
Σ’ αυτό το σπίτι, έζησε, δημιούργησε οικογένεια, δούλεψε ένας από τούς πιο όμορφους ανθρώπους που γνώρισα στα χρόνια μου τα εργασιακά…
Πήγα στου κυρίου Σταύρου του Μπατσιούδη το σπίτι…
Με τον κύριο Σταύρο, στο φούρνο, είχα καθημερινή επαφή… η πιο όμορφη μέρα του χρόνου όμως ήταν, η μέρα Του Σταυρού, που μετά την εκκλησία, ανήμερα της γιορτής του, ερχόμενος να πάρει τον άρτο τον επιούσιο, μου έφερνε πάντα ένα κλαδάκι βασιλικό… αυτός ο βασιλικός, ρίζωνε, τον κρατούσα σχεδόν όλο το χρόνο και με αυτόν ανέπιανα το προζύμι Του Σταυρού…
Η πραότητα και η ευγένεια του ήταν αξιοθαύμαστη…
Ήρεμος, γλυκός, σταράτος, χωρίς πολλά λόγια, με ένα βλέμμα βαθύ και καταγάλανο… αγόραζε ένα ψωμί με προζύμι και έφευγε…
Έφυγε για πάντα ο κύριος Σταύρος, έχει λίγο καιρό…
Έμεινε όμως η κυρία Αφροδίτη, τα παιδιά και τα εγγόνια…
Ξυλουργός ήταν και ο γιός του το ίδιο…
Λίγο καιρό πριν συζήτησα με το Γιώργο για την “κουζίνα της αγάπης”… την κουζίνα του ενοριακού μας στην Περιστερά που με την επαναχρησιμοποίηση της αίθουσας για το σκοπό που προορίζεται, αφού πλέον έχουμε το Ναό μας , έπρεπε να την πρέψουμε!
Μας έλειπαν πολλά…
Με την αγάπη όμως και το φιλότιμο των ανθρώπων, η κουζίνα μας γέμισε και έχει απ’ όλα τα καλά…
Έλειπε όμως η επιγραφή… μια επιγραφή που εμπεριέχει όλο το νόημα του χώρου αυτού…
….έτοιμο Βαγγελίτσα, όποτε μπορείς έλα να το πάρεις….
μου έγραψε ο Γιώργος…
Πήγα σήμερα… πήγα μέσα σε αυτό το σπιτικό, βρήκα, είδα, έπιασα κάτι που με συγκλόνισε… δε θα σας πω τι… θα το κρατήσω μόνο για εμένα.
Αυτή τη μέρα, θα τη θυμάμαι για πάντα… αυτή η μέρα ήταν σημάδι…
Αυτή τη μέρα δε θα την ξεπλύνουν ούτε τα δάκρυα όλης της υπόλοιπης ζωής μου…
ωχ ωχ…
Πήρα λοιπόν την όμορφη επιγραφή… από την οικογένεια Μπατσιούδη στη μνήμη του κυρίου Σταύρου.
Το ευχαριστώ είναι μικρό…
Θα την παραδώσω στον Πατέρα Ευθύμιο να την τοποθετήσει εκεί που της πρέπει…
Ποια κουζίνα άλλωστε δεν έχει αγάπη;
Η κουζίνα του ενοριακού μας έχει πολύ…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.