Τα αγόρια μου έχουν μια γιατρίνα… Μια γιατρίνα άγγελο…
Βρέθηκε στο δρόμο μας, όταν ο δεύτερος γιος μου στις 38 ημέρες ζωής, αρρώστησε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μέρες… Από τότε, έγινε οικογένεια μας…
Η τρυφερότητα τής, η έννοια της, ο τρόπος που κουράρει τα παιδιά μου, ξεπερνάει κάθε λογική…
Τα λαχταράει… Τα κανακεύει… Τα επιβραβεύει… Τους δημιουργεί ασφάλεια… Τι σπουδαίο πράγμα… Τι σπουδαία γυναίκα…
Κάθε φορά που πάμε, ανοίγει το βλέμμα τής… Δεν φοβάται ούτε τον πυρετό μας, ούτε τις μυξιασμένες μύτες μας, ούτε τον ιό που έκανε όλους τους ανθρώπους απάνθρωπους…
Κάθε φορά της πάμε καλούδια από το χωριό μας… Ρίγανη από το βουνό μας! Τραχανά με γάλα γίδινο! Λαδάκι αρωματικό με μπαχάρι και ροζ πιπέρι! Και κεραλοιφή με σπαθόλαδο να βάζει στα όμορφα της χείλη που κοσμούν το γλυκό της στόμα…
Το απόγευμά μας πέρασε ετοιμάζοντάς τα… Με αγάπη περισσή, όση και η δική της…
Καλό βράδυ στην όμορφη ομάδα μας! Η βροχούλα άρχισε… Τσικ Τσικ ακούγεται πάνω στις πέργκολες…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.