Τι μας κάνουν τα κορμιά μας να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας αν δεν φιλοξενήσουμε δυο ψυχές.
Τώρα δεν φοβάμαι όταν μένω στο σκοτάδι.
Κάθε νύχτα που περνάει με ξυπνάει η Ευτυχία.
Υπάρχει επιτελούς χρόνος για όλους αυτούς που αγάπησα.
Τα λόγια μου, η ζωή μου δεν ξεχωρίζουν πλέον.
ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.
Άργησες πολλά χρόνια.
Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω.
Σ’ όλη την αμμουδιά ένα μόνο κοχύλι.
Σ’ όλη τη θάλασσα ένα μόνο καράβι.
Σ’ όλη τη ζωή μια μόνο μοναξιά.
Σ’ όλο το ταξίδι ένα μόνο όνειρο.
Σ’ όλη τη νύχτα ένα μόνο μυστήριο.
Σ’ όλο τον ουρανό ένα μόνο σύννεφο.
Αυτό που σκεπάζει το χαμόγελο σου.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.