Τα νεανικά ζευγάρια,
όταν βρίσκονται στη νιότη,
όρκο δίνουνε για πάντα,
στην αγάπη τους την πρώτη.
Θα μου πείτε το για πάντα,
είναι λέξη πλανερή,
απ’ τις ψεύτικες εκείνες,
που κανείς δεν τις τηρεί.
Κι όμως γνώρισα κι εγώ μια νέα,
που’ χε ορκιστεί,
το για πάντα σ’ ένα νέο,
κι έμεινε σ’ αυτό πιστή.
Την παράτησε ο νέος,
όμως εκείνη δεν ξεχνούσε,
το για πάντα που σαν χτύπος,
στην καρδούλα της χτυπούσε.
Πέρασαν δεκάδες χρόνια,
και μια μέρα κάποιο δείλι,
μια μικρή χαρά σαν πρώτα,
άστραψε στα δυό της χείλη.
Τι συμβαίνει τη ρωτάνε,
και έχεις σήμερα χαρά;
Σαν σήμερα τους λέει,
τον πρωτόδα μια βραδιά.
Πέρασαν δεκάδες χρόνια,
και την είδανε μονάχη,
να χαμογελά σαν πρώτα,
κι απορήσανε τι να ‘χει;
Σαν σήμερα τους λέει,
πριν από πολύ καιρό,
μου ‘πε το θα σ’ αγαπώ για πάντα,
κι όρκο δώσαμε ιερό.
Κι έτσι, έγειρε χαμογελώντας στη βεράντα,
κι εκεί η καρδούλα της σταμάτησε για πάντα.
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε η Βασιλική Γιαννάκη, την οποία και ευχαριστούμε πολύ!