Ενας λύκος παρουσιάστηκε ξαφνικά, ένα κρύο πρωινό, πενήντα μέτρα από την πόρτα του σπιτιού του. Απόρησε για μια στιγμή, δεν είχε εμφανιστεί λύκος τόσο κοντά σε σπίτια στο παρελθόν. Εριξε μια πέτρα κι έβαλε μια φωνή. Ο λύκος έφυγε αλλά γύρισε και πάλι μετά από λίγες μέρες. Του φώναξε και πάλι, ο λύκος έφυγε αλλά ξαναγύρισε, πιο κοντά αυτή τη φορά. Φώναξε και τώρα, μα ο λύκος δεν κουνήθηκε. Απόρησε και πλησίασε το λύκο. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν μόλις λίγα μέτρα. Ο λύκος είχε καθίσει κάτω, ήρεμος και κοιτούσε σαν κουτάβι. Δεν φαινόταν άγριος.
Πέρασε ο καιρός, ο λύκος κυκλοφορούσε στα χωράφια και γύρω από το σπίτι σαν φύλακας. Μια μέρα, καθόταν στο σπίτι κι έκανε να βγει έξω. Ο λύκος τού επιτέθηκε και τον ώθησε πίσω στο σπίτι. Τον έκλεισε μέσα. Δεν μπορούσε να βγει έξω. Οταν μεγάλωσαν τα παιδιά του, έμαθαν ότι δεν κάνει να βγουν από το σπίτι, έμαθαν να ζουν κάτω από την απειλή του λύκου. Τόσο απλά.
Ο πραγματικός φόβος της εποχής μας είναι ότι με δυσκολία πια διακρίνουμε το λύκο και ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι η κατάσταση είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Μαθαίνουμε να μην παλεύουμε και αρκούμαστε να παλεύουμε για την ελευθερία μας και το δικαίωμα στην αντίδραση για να πάμε το πολύ από δωμάτιο σε δωμάτιο, ενώ μας ανήκει – σε όλους – το έξω, ο κόσμος όλος.