“ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ…” ΠΑΝΤΑ…
ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ…
Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
Αν και όλοι χθες και σήμερα είμαστε στο δρόμο διαδηλώνοντας ενάντια στην καταστροφική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση παρέα με τους «ισχυρούς» της Ευρώπης, θα ήθελα για λίγο να θυμηθούμε μια ξεχωριστή μορφή της Ελληνικής μουσικής που «έφυγε» ακριβώς πριν ένα χρόνο.
Την Καίτη Χωματά…
Ήταν 24 Οκτωβρίου του 2010 και ήταν η ημέρα των γενεθλίων της..
Την Καίτη στα 16 χρόνια της την ανακάλυψε ο Γιώργος Παπαστεφάνου στα «ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη, την γνώρισε στο νεαρό τότε συνθέτη Γιάννη Σπανό και από τους τρεις γεννήθηκε το τραγούδι «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» για να ακολουθήσουν και άλλα όπως το «Χριστινάκι», «Άσπρα καράβια τα όνειρα μας», «Να διώξω τα σύννεφα», «Μικρό ταξίδι στο γιαλό», «Μιλάς», «Κι αν σ αγαπώ δεν σε ορίζω», «Τάχα γιατί», «Καραβάκια»..
Οι μπουάτ στην Πλάκα έγιναν για πολλά χρόνια το «σπίτι» της Καίτης, η «Ρουλότα», η «Παράγκα», η «Αυλαία»..
Τι ήταν όμως το «Νέο Κύμα» που μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια συνεχίζαμε να το ακούμε ευχάριστα από την φωνή της Καίτης;
Στην Αθήνα της δεκαετίας του 1960 το «Νέο κύμα» ήταν τα όνειρα, ο ενθουσιασμός, το κέφι, το μεράκι μιας ομάδας νέων παιδιών που φιλοδοξούσαν να εκφραστούν μέσα από το τραγούδι… Η Καίτη Χωματά, ο Γιώργος Ζωγράφος, η Αρλέτα, ο Λάκης Παππάς κά και βέβαια ο συνθέτης Γιάννης Σπανός που έγραψε όλες εκείνες τις μελωδίες και ο Γιώργος Παπαστεφάνου που έγραψε τους πρώτους στίχους…
Το 1965 κάπου έγραφε ο νεαρός τότε Διονύσης Σαββόπουλος «Με χίλιους επηρεασμούς φτιάχνεται το καινούργιο τραγούδι… Είναι ζεστό, οικείο, ολοζώντανο. Έχει ένα κόμπο χαρά κι ένα κόμπο θλίψη. Πολλή πίστη και πολλή ελπίδα. Είναι τόσο μικρό όσο να χωράει ένα φιλί και τόσο μεγάλο όσο να χωράει μια επανάσταση…»
Ένας χρόνος πέρασε κιόλας από τότε που η φωνή του «Νέου κύματος» σίγησε…
Κάποιοι και σήμερα, χωρίς την Καίτη, προσπαθούν να το ξανά τραγουδήσουν..
Κάποιοι από αυτούς έχουν «χάσει» την φωνή τους, κάποιοι άλλοι το ξανά θυμήθηκαν προσπαθώντας να «εξιλεωθούν» από την πολύχρονη θητεία τους σε μπουζουξίδικα πέμπτης κατηγορίας.. Η άλλη μεγάλη του «νέου κύματος» η Αρλέτα «ξέκοψε» νωρίς από αυτό, προχώρησε σε άλλους μουσικούς δρόμους…
Η φωνή της Καίτης σίγησε πριν ένα χρόνο και μαζί της σίγησε και το «Νέο κύμα»…
Ήταν η κορυφαία του, ποτέ δεν το πρόδωσε…Μέχρι το τέλος της το τραγουδούσε μ εκείνη την ίδια τρυφερή φωνή, την βαθιά εκφραστική, το μόνο σχεδόν όργανο του κορμιού της που δεν «τόλμησε» να αγγίξει ο καρκίνος…
Η περιπέτεια της υγείας της κράτησε πολλά χρόνια – περισσότερα από είκοσι πέντε – την βασάνισε.. Εκεί στα 1986 όλοι νομίζαμε ότι τα προβλήματα είχαν ξεπεραστεί..
Τότε την γνώρισα, στα πρώτα νέα της βήματα στην μπουάτ «Μαρκίζα» στα Εξάρχεια… Μαζί της έκανα τις πρώτες μουσικές παραγωγές μου το 1987, τις πρώτες συναυλίες της σε όλη την Ελλάδα παρέα με τον Γιάννη Σπανό και το άλλο κορίτσι του 60 την Αλέκα Μαβίλη.
Μαζί τον χειμώνα του ίδιου χρόνου φτιάξαμε την μπουάτ «Αυλαία» στην Πλατεία Κολιάτσου, μαζί γιορτάσαμε το 1989 τα είκοσι πέντε χρόνια της στο τραγούδι με μιά θριαμβευτική συναυλία στο θέατρο «Λυκαβηττού», μαζί γεμίσαμε ασφυκτικά το Παλαί ντε σπόρ της Θεσσαλονίκης το 1990 και τα μεγάλα υπαίθρια θέατρα όλης της Ελλάδας το 1992. Μαζί βρεθήκαμε σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας από το 1992 ως το 2008 που ήταν και η τελευταία συναυλία μας στην Τήνο…
Είκοσι δύο χρόνια παρέα με την Καίτη..
Πριν ένα χρόνο «έφυγε»… Δεν πήγα στον «αποχαιρετισμό» της, ήμουν άρρωστος.
Μα και όταν μπόρεσα και μέχρι σήμερα δεν πήγα στη γωνιά που «βρίσκεται»…
Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε… «μαλωμένοι» – όπως κάποιες φορές – και ότι θα ξανά βρεθούμε – όπως γινόταν πάντα – σε κάποιο θέατρο, εκείνη να τραγουδά και εγώ να την ακούω από κάποια άκρη του θεάτρου, όπως έκανα πάντα…
Δημήτρης Κραουνάκης