Δύσκολη νύχτα… Δύσκολη μέρα…
Το μαγείρεμα τελείωσε νωρίς, μιας που άρχισε στις 04:00…
Χάπι θυρεοειδούς… Καφές… Ετοίμασα τα τρουβαδάκια κι άρχισα να ξυπνάω τα αγόρια βάζοντας καλτσούλες στα ποδαράκια… μεγάλα, μεσαία και τέλος στα μικρά…
Πρωινό. Γκρίνια. Τσίμπλες. Όλοι έτοιμοι για φευγιό…
Η κατηφόρα παγωμένη. Η κλειδαριά παγωμένη. Όλος ο ντουνιάς παγωμένος…
Για καλή μου τύχη πέρασε ο Γιώργος και η κυρά Ειρήνη μας έδωσε οινόπνευμα και μου άνοιξε την πόρτα… Νερό από το συντριβάνι… Πήγα ήρθα δέκα φορές και κατάφερα να ανοίξω μια τρύπα στο παρμπρίζ…
Πέρασα από τον παππού… το καλοριφέρ δεν δούλευε… Αγώνας. Το καλοριφέρ δούλεψε!
Φεύγω για το χωράφι. Ο δρόμος μια τεράστια τσουλήθρα… Σιγανά και ταπεινά μετά από 40′ έφτασα στο χωραφάκι… Όλα μπούζι.
Ραντεβού για εμβολιασμό… (ο Στέργιος, όχι εγώ! μη χαίρεστε, δεν πήρα ακόμα την απόφαση και ούτε πρόκειται…) Στο ΚΥΘ λαϊκό προσκύνημα. Περιμένοντας στο αμάξι να κάνει ο λεβέντης μου το τσιπ, παρατηρώ τους ανθρώπους…
Κουκουλωμένοι, τρομαγμένοι, με μάσκες σαν πάπιες… να τρέχουν σαν παλαβοί… να διασταυρώνονται και να αποφεύγει ο ένας τον άλλον σα το διάβολο το λιβάνι… όλοι σκυθρωποί, τραγικοί… Στο δίπλα αμάξι περιμένει ένας νεαρός… Θα έφερε κι αυτός κάποιον δικό του για τσιπ σκέφτομαι…
Σε λίγο έρχεται τρέχοντας μια ομορφούλα… με ένα ωραίο σκουφί… Μπαίνει μέσα… Βγάζει τη μάσκα. …αχ! το Λενάκι!!! Πατω την κόρνα.
Με βλέπει. Κατεβαίνουμε και οι δύο από τα αμάξια μας… Τι χαρά… το Λενάκι μου! Να θες να αγγίξεις, να αγκαλιάσεις και να μην γίνεται! Αλλάξαμε δύο κουβέντες… Έφυγε…
Ήρθε ο Στέργιος, φύγαμε… Πόσο άλλαξε Θεέ μου η ζωή… Να σκέφτεσαι και να τρελαίνεσαι… Τι είναι αυτό που πλέον ορίζει τη ζωή μας… Τι καλικάντζαρος είναι αυτός που μας ροκανίζει…
Γυρίσαμε στο χωραφάκι… Μαζέψαμε το κρύο της αρκούδας…
Γύρω στις 5 ήμασταν πάλι όλοι μαζί στη θαλπωρή του σπιτιού μας… Μια μέρα ακόμη, όλοι μαζί!
* Επειδή το “τσιπ” έχει από πολλούς παρερμηνευθεί, ΔΕΝ εννοώ μικροτσίπ. Τσιπ στο χωριό μου είναι το τσίμπημα. Τσιούπ στη ντοπιολαλιά. Τσιούπ τσιούπ του λιπτό, του λιπτό, του λιπτουκάρι…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.