ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ;
Είσαι φτωχός! Δεν ντρέπεσαι;
Δεν έκλεψες κανένα;
Πάντα σωστά περπάταγες;
Δε σ έβλαψαν εσένα;
Μα δε σε περιφρόνησαν;
Δε σούκλεισαν το σπίτι;
Ρημάξανε, αλώνισαν;
Σου μπήκανε στη μύτη;
Δε βλέπεις που σε αδικούν
ημέρα μεσημέρι;
Εσύ ακόμα στέκεσαι
με το Σταυρό στο χέρι;
Δεν αγανάκτησες ποτέ;
Να πεις: Ως εδώ! Φτάνει!
Φιλότιμο θέλεις μωρέ,
π όποιος έχει το χάνει;
Σ αρέσει η υπόληψη;
ο φερετζές σου λείπει;
Δεν κάνεις καμμιά “πρόβλεψη”
να μη σε τρώει η λύπη;
Εδώ ο Κόσμος χάνεται.
Εσύ θα τονε σώσεις;
Όποιος κλέβει δεν πιάνεται.
Εσύ πώς θα στερειώσεις;
Θα βάλεις κάποτε μυαλό
ν αρπάζεις ό,τι τύχει,
να μην κάνεις πιά το καλό,
να σου γελά η τύχη;
Να κλείνεις μάτια και αυτιά
σ όποιον σ έχει ανάγκη,
να βλέπεις με ψυχρή ματιά
τον άλλον σαν μυρμήγκι;
Πώς θέλεις να σε σέβονται
άμα κακός δεν είσαι.
Οι άλλοι πώς βολεύονται
καί σύ απέξω είσαι;
Είσαι φτωχός; Είσαι γυμνός!
Σ αρέσει η κοροϊδία;
Πές μου χαζοχαρούμενε,
γιατί νοιώθεις αηδία;…
Πειραιάς, Ιανουάριος 1997
Γεώργιος Βελλιανίτης
Bλέπε στο ίντερνετ δημοσίευμα άρθρου Θεοδώρου Π. Λιανού, Καθηγητού Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τίτλο “Γιατί να είμαστε έντιμοι;”