ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ.
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ Θ’ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!
Θα ‘θελα να χαθώ στους δρόμους μιας καινούργιας ΕΛΛΑΔΑΣ. Θα ‘θελα να προχωράω σε πόλεις όπου οι άνθρωποι θα χαμογελάνε. Θα ‘θελα να ξυπνήσω μια μέρα και να μην υπάρχει τίποτα σάπιο και παλιό σ’ αυτή τη χώρα. Θα ‘θελα να βλέπω ξανά τους νέους να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Θα ‘θελα να συζητάω με ανθρώπους όπου η παιδεία τους βοήθησε να κάνουν ηθική μεταρρύθμιση, να σκέφτονται και να ενεργούν μ’ ένα καινούργιο τρόπο ζωής, χωρίς ρουσφέτια, χωρίς ωχ αδελφισμό, χωρίς περιφρόνηση για τη φτώχεια και τη δυστυχία των άλλων. Θα ‘θελα να χαθώ μέσα στους δρόμους μιας χώρας που οι τοίχοι της θα γράφουν: ΕΛΠΙΔΑ. ΟΝΕΙΡΑ. ΜΕΛΛΟΝ. Θα ‘θελα να χαθώ μέσα στα καφέ μιας πόλης όπου οι νέοι θα μιλούν για τα σχέδιά τους, για τη δουλειά τους,για την οικογένεια που ονειρεύονται να έχουν. Θα ‘θελα να προχωράω στους δρόμους μιας χώρας όπου δε θα βλέπω τη φτώχεια και την ανεργία στο βλέμμα των ανθρώπων. Θα ‘θελα να χαθώ στους δρόμους μιας καινούργιας ΕΛΛΑΔΑΣ όπου, παραφράζοντας τους στίχους του Σεφέρη, όπου και να κοιτάω δε θα με πληγώνει.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.