Όσοι είδαν στην «αραβική άνοιξη» ένα πρότυπο λαϊκής εξέγερσης, πρέπει να παραδεχτούν είτε τη βαθιά άγνοιά τους για όσα εκτυλίσσονται στις ισλαμικές χώρες, είτε την αφέλεια και την επιπολαιότητα με την οποία κρίνουν συχνά τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Έτσι κι αλλιώς, οι ελπίδες -οι μάταιες ελπίδες- διαψεύδονται: η Δύση τρομάζει, δικαίως, μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων εξ’ ανατολών.
Παρά την «ειρηνιστική» πολιτική της, που μεταφράστηκε σε ανοχή στις δικτατορίες του αραβικού κόσμου, βρίσκεται μπροστά σε κραυγές και σφαγές που δεν οδηγούν σε κανενός είδους δημοκρατία. Στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Τυνησία, στη Λιβύη, η «αραβική άνοιξη» ξεχάστηκε: ιμάμηδες αντικαθιστούν στρατιωτικούς-μαριονέτες και δυνάστες αιμοσταγείς και γελοίους. Η φιέστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δίνει τη θέση της σ’ ένα εθνικιστικό και θρησκευτικό τέλμα όπου ακινητοποιούνται οι καλές προθέσεις των politically correct, οι οποίοι θεωρούν κάθε «λαϊκή εξέγερση» επαναστατική ευκαιρία, κάθε φτωχό και εξαθλιωμένο άνθρωπο εν δυνάμει επαναστάτη, κάθε έξαλλο όχλο επαναστατική δύναμη και υλικό.
Η πραγματικότητα αποδεικνύεται ξανά και ξανά πολύ πιο σύνθετη και δυσάρεστη. Οι ανοιχτόμυαλοι, ανεκτικοί στο διαφορετικό, δυτικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχει Ισλάμ μετριοπαθές και Ισλάμ λιγότερο μετριοπαθές -όμως, όπως γίνεται ολοφάνερο και από τις τελευταίες εξελίξεις, η πρόταση πρέπει να διατυπωθεί διαφορετικά: το Ισλάμ είναι φανατικό από τη φύση του και γίνεται φονικό εξαιτίας της απουσίας περιοριστικών κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Δηλαδή, υπάρχει Ισλάμ φανατικό και Ισλάμ «πολύ» φανατικό, πολεμικό και επιθετικό σε διεθνές επίπεδο… Οι λογικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με δημοκρατική παιδεία και ήθος, δεν προσεύχονται εθιμοτυπικά σε κανέναν Αλλάχ, ούτε προσβλέπουν σε θεοκρατικές πολιτείες. Οι πληθυσμοί στις αραβικές χώρες είναι άμοιροι δημοκρατικής παιδείας και ήθους, με αποτέλεσμα να βρίσκουν εξηγήσεις, λύσεις και παρηγοριά στο Ισλάμ.
Η πολιτική της Δύσης είναι φοβική: παίρνει με το καλό το «τέρας»… Αριστερές και ανθρωπιστικές σειρήνες επαναλαμβάνουν ότι την εξουσία στις αραβικές χώρες αναλαμβάνει ένα Ισλάμ «ενδιάμεσο», μεταβατικό -δηλαδή ψεύδονται ώστε να μην οξυνθούν τα πάθη.
Δεν μπορούμε να κρίνουμε την ιστορία των αραβικών χωρών με τους ευρωπαϊκούς τρόπους σκέψης και τα νοητικά εργαλεία της Δύσης. Η Τουρκία, για παράδειγμα, ακροβατεί σε μια ασταθή ισορροπία ανάμεσα σε μια ποικιλία τριτοκοσμικής δημοκρατίας και σε μια ποικιλία τοπικού ισλαμισμού ο οποίος προσπαθεί να αποτινάξει την κληρονομιά της κεμαλικής εκκοσμίκευσης. Στην Αλγερία, ο στρατός αντισταθμίζει κάθε τόσο την ολίσθηση προς τον φονταμενταλισμό. Όσο για τη Λιβύη τίποτα δεν αντισταθμίζει αυτή τη διολίσθηση: το λιβυκό Ισλάμ ήταν και είναι ξεκάθαρα τρομοκρατικό.
Οι εκλογές απελευθερώνουν το φονταμενταλιστικό Ισλάμ, όχι τις δημοκρατικές δυνάμεις. Διότι απλούστατα αυτές οι δυνάμεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες – οι λαοί μιλούν την απλή και οικεία γλώσσα της θρησκείας. Στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου κατοικούν 350 εκατομμύρια πιστοί που, αν και χωρίζονται σε ομάδες εχθρικές μεταξύ τους, συμφωνούν στην επιβολή του θρησκευτικού νόμου στη ζωή του πολίτη και του κράτους.
Το Ισλάμ ακυρώνει όλες τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Δύσης -και παρόλα αυτά, η Δύση το ανέχεται εξοστρακίζοντας τους «ισλαμόφοβους» ως ρατσιστές. Αυτό το ίδιο Ισλάμ, που προστατεύεται στη Δύση έναντι των ισλαμόφοβων και των «ρατσιστών», εξάγει βάρβαρα ήθη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο: φόνους τιμής, τσαντόρ, βίαιους γάμους, νηστείες. Νομοθεσία μεσαιωνική. Στη σημερινή Σουηδία, ιρανικές οικογένειες σκοτώνουν τις κόρες τους με τη δικαιολογία ότι «έχασαν την τιμή τους»…
Το κοράνι δεν αποδέχεται τη δημοκρατία: έτσι, μόνο οι τύποις μουσουλμάνοι μπορούν και επιθυμούν να ενταχθούν σε δυτικές δημοκρατίες. Οι πιστοί μουσουλμάνοι δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του δημοκρατικού συστήματος, γι’ αυτό υποστηρίζουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τις συναφείς ομάδες που έχουν στόχο την επιβολή της σαρίας. Η σαρία όμως δεν είναι ένας κατάλογος από παράξενα και γραφικά έθιμα: είναι μια νομοθεσία κατά την οποία δεν αναγνωρίζεται η ατομική και πολιτική ελευθερία, ενώ επιβάλλεται η ανδρική πολυγαμία, ο κοινωνικός και ψυχολογικός αποκλεισμός των γυναικών, οι βάρβαρες τιμωρίες, η κακοποίηση των παιδιών και το μίσος έναντι των απίστων. Όταν η Δύση αποδεχτεί και καταλάβει την ιστορία και τη φύση της πίστης στον Αλλάχ θα καταλάβει τα λάθη στην εκτίμηση και στην ανάλυση των τελευταίων γεγονότων – το πώς, δηλαδή, μετέτρεψε σε πεποίθηση τους ευσεβείς πόθους της…
Αμαλία Κ. Ηλιάδη
Φιλόλογος-Ιστορικός (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ το Α.Π.Θ.)
Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων