Περπατούσα δίπλα στη θάλασσα Σε μια ακτή που είχε πάρει κόκκινο χρώμα καθώς ο ήλιος έπεφτε στην αγκαλιά της θάλασσας Ολομόναχος. Δε γύρευα τίποτα. Δεν ήθελα τίποτα Μονάχα αυτό που σκεφτόμουν. Ξαφνικά είδα πάνω στην άμμο ένα μικρο όμορφο λουλούδι να φυτρώνει. Λαμπερό κι όμορφο σαν αστέρι, σαν όμορφα μάτια τα μάτια που όλοι ονειρευόμαστε να μας κοιτάνε. Μου ήρθε η επιθυμία να το κόψω μα μου είπε γλυκά: Για να μαραθώ; Ξαφνιάστηκα Δε το περίμενα Το ξερίζωσα Το πήγα στο κήπο του όμορφου μπαλκονιού Το φύτεψα ξανά Σε μια κόκκινη γλάστρα, που έλαμπε από το φως του ήλιου. Τώρα όλο και μεγαλώνει, όλο και ανθίζει. Το ονόμασα ΑΓΑΠΗ!
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.