Αφιέρωσις στη μακαρία σκιά της μητρός μου Ιωάννας Δ. Κρυστάλλη
Μάνα μου! Έζης κι όλος μου χρυσός ήτον ο βίος.
Απέθανες σκοτείνιασεν, έγινε μαύρος, κρύος.
Τι μ ωφελεί τον τάφο σου, τον έρημο, εμπρός μου
να βλέπω; Τι με ωφελούν τόσ αγαθά του κόσμου,
όταν με λείπη η στοργή κι η μητρική καρδία;
Όταν φιλάκι μητρικό με λείπει και θωπεία;
Τι μ ωφελεί μανούλα μου, στο μνήμα σου επάνω
να χύνω δάκρυα θερμά χωρίς να σε θερμάνω;
Ω Χάρε! Χάρε άσπλαχνε! Που στους θανάτους χαίρεις,
σκληρέ! Γνωρίζεις που κτυπάς; Γνωρίζεις πούθε παίρνεις;
Ω μάνα! Μες στον τάφο σου στεφάνι δάφνης κλάδου
σ αφήνω, πάρε! Δέξε το, πες το “Σκιαί του Άδου”.
Κώστας Κρυστάλλης
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.