Αφιέρωσις

Αφιέρωσις στη μακαρία σκιά της μητρός μου Ιωάννας Δ. Κρυστάλλη

Μάνα μου! Έζης κι όλος μου χρυσός ήτον ο βίος.
Απέθανες σκοτείνιασεν, έγινε μαύρος, κρύος.
Τι μ ωφελεί τον τάφο σου, τον έρημο, εμπρός μου
να βλέπω; Τι με ωφελούν τόσ αγαθά του κόσμου,
όταν με λείπη η στοργή κι η μητρική καρδία;
Όταν φιλάκι μητρικό με λείπει και θωπεία;

Τι μ ωφελεί μανούλα μου, στο μνήμα σου επάνω
να χύνω δάκρυα θερμά χωρίς να σε θερμάνω;
Ω Χάρε! Χάρε άσπλαχνε! Που στους θανάτους χαίρεις,
σκληρέ! Γνωρίζεις που κτυπάς; Γνωρίζεις πούθε παίρνεις;

Ω μάνα! Μες στον τάφο σου στεφάνι δάφνης κλάδου
σ αφήνω, πάρε! Δέξε το, πες το “Σκιαί του Άδου”.

Κώστας Κρυστάλλης