Γραφείο ώρα 9 το πρωί, καθώς σχεδίαζα ένα smart επιπλάκι για να βάζω εκεί τα μπαχαρικά μου, με διακόπτει ένας συνάδελφος για να μου ζητήσει τιιι;;;; να του παραγγείλω λουλούδια για τη γυναικά του. Σαν να μην φτάνει αυτό μου ζητάει να τον συμβουλέψω και τι να γράψει στην κάρτα.
«Τι να γράψεις στην κάρτα αγόρι μου!!!» Εμένα ρωτάς; (σκέφτηκα)
Δεν φτάνει που δεν έχω κάποιον, όχι να μου στείλει λουλούδια, αλλά ούτε ένα χάδι να μου δώσει, (το κακόμοιρο!! κλαψ! λιγμμ!…), έχω και τον συνάδελφο να μου ζητάει να στείλω λουλούδια και κάρτα στην γυναίκα του. Έλεος και πολυέλεος μαζί!!!
Άντε για να μην τον κακοκαρδίσω, τον ρωτάω αν έχει γενέθλια η γυναίκα του, για να δω τι θα γράψουμε στην κάρτα, μου απαντάει πως δεν έχει γενέθλια και πως θέλει να της τα στείλει λόγω του Βαλεντίνου που είναι αύριο. Δεύτερο τσουνάμι στην μούρη η Παούρη!
Ας πρόσεχα, τι τις ήθελα τις ερωτήσεις; εεε τι;;;;
Ήμουν έτοιμη να του πω «δεν μ’ αφήνεις ρε Χρηστάκι να φτιάξω τα ραφάκια μου για τα μπαχαρικά μου και κάτσε μονός σου να σκεφτείς τι να γράψεις στην γυναικά σου ώχουου!!»
Αλλά δεν χρειάσθηκε γιατί το κατάλαβε μονός του (ευτυχώς δεν χρειάσθηκε παρέα!) και μου είπε να μην κάνω τίποτα θα πάει εκείνος να διαλέξει λουλούδια και να γράψει μόνος την κάρτα.
Συγνώμη, εγώ του ζήτησα βοήθεια για τα ράφια μου; τι με ζαλίζουν με τους/τις αγαπητικούς τους και με βγάζουν από την ηρεμία μου. Πάνω που πάω να ξεχάσω ότι είμαι μόνη σαν το πεπόνι, τσουουουπ!!! λες και το κάνουν επίτηδες!!!
Σαν να μην φτάνει αυτό, στο καπάκι έρχεται άλλη συνάδελφος και με ρωτάει τι δώρο να κάνει στον αγαπημένο της. Δεν ήθελα να την αποπάρω το λοιπόν, αλλά ούτε και να απαντήσω. Έτσι, μέσα σε μια ανελέητη μάχη μεταξύ των θέλω και των πρέπει μου, αποφάσισα να της δώσω το πολύτιμο «χέρι βοηθείας» μου (λες να ανοίξω κάνα γραφείο συμβουλών ερωτευμένων;) Της απάντησα το λοιπόν, μιας και είμαι ψιλοκατά των υλικών, να του γράψει κάτι όμορφο και να του το δώσει μαζί με ένα όμορφο λέλουδο, εγώ τουλάχιστον έτσι θα έκαμα.
Μετά από λίγο…
Χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν η φίλη μου η οποία μου ανακοινώνει πως αύριο 14 Φεβρουαρίου θα χαλάσω την δίαιτα μου (μέσα σ’ όλα έχω και αυτό το βάσανο) και πως έχει λάβει μέρος σε έναν διαγωνισμό για ένα ρομαντικό δείπνο με βόλτα μέσα σε μια λιμουζίνα, αυτή με το ταίρι της!
Απ’ ότι κατάλαβα εγώ θα ήμουν η τυχερή που θα ήμουν το ταίρι της!!
Δεν έχω που δεν έχω άντρα, θα πρέπει να το παίξω και λεσβία!!
Τι άλλο θα γίνει σήμερα είμαι περίεργη… Οι ώρες περνάνε…
Η μέρα κλείνει με τα νέα μιας πρόσκλησης σε πάρτι που είχε γίνει από χθες.
Έλαβα το λοιπόν, την εξής ενημέρωση,
«το αυριανό πάρτι θα είναι μονό για ζευγάρια»
Ήξερα για τον ρατσισμό, αλλά τώρα το εμπέδωσα και όλας.
Και όχι, όχι δεν κλίνει η μέρα, συνεχίζει, έτσι για να με βασανίζει
(τσούπ! έβγαλα και στιχάκι!)
Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η συνάδελφος που την συμβούλεψα να γράψει το γράμμα στον αγαπημένο της, η οποία μου απάντησε το ΟΧΙ στην πρόσκληση σχετικά με το πάρτι.
Συνάδελφος: Δεν σου είπα, αγόρασα!
Εγώ: Τι;
Συνάδελφος: Γι’ αυτό που λέγαμε καλέ, βρήκα!!! (άρχισε να περιγράφει με λεπτομέρειες τα αντικείμενα) μπλα… μπλα… κουτί ξύλινο με ραφάκια (μια λάμπα ανάβει πάνω απ’ το κεφάλι ως ιδέα για τα μπαχαρικά μου, και την διακόπτω).
Εγώ: Μήπως κάνει για τα μπαχαρικά μου;
Συνάδελφος: Όχι βρε, είναι άλμπουμ με φωτογραφίες και θα του γράψω πως του το δίνω για να βάλει εκεί τις αναμνήσεις της ζωής μας που θα έλθουν!! Τι κουτή που είσαι!!!
Είμαι και κουτή και δε έχω και κουτί για τα μπαχαρικά μου, διπλό το κακό. Τουλάχιστον να έβρισκα ένα κουτάκι για μπαχαρικά μου θα ξένοιαζα βρε αδελφέ, θα μπορούσα να ακούσω να μου λες όλα αυτά χωρίς άγχος.
Ένα κουτί για την κουτή επειγόντως!!!!!!
Ελένη Παούρη
Το κείμενο αυτό είναι της Ελένης Παούρη. Δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδειά της, και την ευχαριστούμε πολύ.