Ποίηση
Εκδόσεις Μελάνι, 2016
Σελ. 59
«…Δίχτυα μας πιάνουνε, συρτές βυθού,
μας τραβάνε στις προπέλες,
θαλασσόξυλα, πρόσφυγες, φύκια, ανέργους,
άδειες σακούλες, τενεκεδάκια».
Η ποίηση της Σοφίας Σακελλαρίου είναι μία ποίηση που ψάχνει και ψάχνεται. Ποίηση προσωπικής αγωνίας και αναζήτησης. Μια εκ βαθέων επίκαιρη ποίηση, μια εκστατική, εμπνευσμένη ποιητική συλλογή. Ποίηση ολιγόλογη, ερμητική, πλωτή. Μια ποίηση που κυριαρχείται από τη διαίσθηση και τον αισθησιασμό, απελευθερωμένη από θεωρίες, υποκρισίες και διανοουμενίστικες εξάρσεις.
H δυσκολία είναι να βάλουμε στο χαρτί όσα σωριάζονται βουνά μέσα μας και θέλουν να βγουν. Χρειάζεται τρομερή προσπάθεια. Να υποφέρεις. Να ανοίξεις τις φλέβες σου. Να χύσεις αίμα. Μάτωσε η Σοφία Σακελλαρίου. Δουλεύοντας με το δικό της ξεχωριστό καλούπι η ποιήτρια, έπλασε ένα εξωτικό ποιητικό κόσμο. Η ποιήτρια μοιράζεται μαζί μας το απόσταγμα του στοχασμού και της παρατήρησής της.
«Έχω ένα ποίημα μέσα μου.
Ποιείται διαρκώς.
Με άμμο, νερό και φύκια…»
Λόγος διυλισμένος, ζωντάνια της γλώσσας, έκφραση λιτή και καθαρή, λοξή ματιά, προβληματισμοί ποιητικής τέχνης, αγωνίες υπαρξιακές, τοιχογραφίες αισθημάτων, μνήμης και λυρισμού.
Σαράντα ποιήματα σε στίχο ελεύθερο. Ποιήματα με ρυθμικό, ριμαρισμένο στίχο. Η συλλογή συγκροτείται από ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία υπερτερούν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα.
«Τριγυρίζει στην πόλη κρατώντας μια κορνίζα,
ξύλινη, ξεφλουδισμένη, παλιά,
τη βάζει μπροστά στο πρόσωπό του,
γίνεται το θέμα, εγείρεται
φύση νεκρή και άνεργος νεκρός…»
Πώς μπορεί να μιλήσει κανείς σήμερα για την ανεργία και τις πτωχεύσεις; Πώς μπορεί να σχεδιάσει την ελπίδα που παρέρχεται και την ανθρώπινη ερημιά, να χαράξει την απελπισία του απολυμένου και του πρόσφυγα, να πλάσει με τα χέρια του ένα γλυπτό για τον άστεγο, τα θύματα της κρίσης και την χρεοκοπία της χώρας; Μόνο με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Και αυτό κάνει η Σοφία Σακελλαρίου, με την νέα της ποιητική συλλογή.
Μεγάλο μέρος των στίχων της περιγράφει την φύση και ζωγραφίζει ζώα. Βρίσκει στη φύση και στα ζώα την αφορμή της ποιητικής της πράξης και την εκτέλεσή της στην άρση των ορίων μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου και στην εξόρυξη αναφορών από το πολυδιάστατο ζωολογικό τοπίο. Αποποιείται την έμπνευση, την αποδίδει στη φύση και στα ζώα και τα επικαλείται ως Μούσες.
Το σύμπαν της ποιήτριας στην οριζόντια ανάπτυξή του περιλαμβάνει τα εξής μείζονα θέματα: την ανεργία, τις απολύσεις, τις πτωχεύσεις, τις ακάλυπτες επιταγές, την αποπληρωμή του χρέους, τους άνεργους νεκρούς, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας, την απλήρωτη δόση στο ασφαλιστικό ταμείο, την ελπίδα που αργεί, τα ευάλωτα όνειρα, την περιφορά της μνήμης, τον αδίστακτο χρόνο, τον μικρό θάνατο και τον ήχο του κοιμητηρίου. Η κάθετη προβολή αυτού του σύμπαντος δείχνει μια νοητή κλίμακα την οποία η ποιήτρια συχνά ανεβοκατεβαίνει: από τα ουράνια ψυχικά τοπία, στα γήινα τοπία της ανέχειας και της φτώχειας και από εκεί στις ζωολογίες της και τις ζωογραφίες της. Ο χρόνος, η μνήμη, η λήθη, η αγάπη, ο φόβος, ο θάνατος και η ποίηση συμπλέκονται, διαπληκτίζονται και εναρμονίζονται με την αθανασία των μεδουσών, τα πουλιά του τοίχου, τα ατρόμητα λιοντάρια, τα θύσιμα κτήνεα, τα θλιμμένα δελφίνια, το πτηνό Αλίμονο, τους γκιόνηδες, τους θαλασσοτριλιστές, τις χελώνες με τα καβούκια τους, τα δόντια της πεταλίδας, τις χίμαιρες, τα σπονδυλωτά κι ασπόνδυλα, τα σιωπηλά κοτσύφια, τους τεφρόχροους γερανούς…
«…Να αντικαταστήσω το λάθος θάνατο
με τον σωστό,
να ευθυγραμμίσω οριζοντίως το βυθό
καθέτως το σκοτάδι..»
Δεν ομολογεί ούτε παρασιωπά, απλώς σημαίνει. Αναζητά την τρυφερότητα της ανθρώπινης παρουσίας και επιδιώκει την βίωση της ομορφιάς, μιας αισθητικής εμπειρίας που καθιστά υποφερτή και δικαιωμένη την καθημερινότητα.
Μια ποιητική συλλογή με μεράκι και έμπνευση, με έντονο συναίσθημα και αισθαντική ματιά που αντλεί το υλικό της από ότι αγαπά η ποιήτρια.
Η Σοφία Σακελλαρίου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε είκοσι χρόνια ως δημοσιογράφος. Από το 2005 ασχολείται με την επιμέλεια-διόρθωση βιβλίων. Άλλη ποιητική της συλλογή είναι: «Φωτογραφίες».
[grbk https://www.greekbooks.gr/sofia-sakellariou.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Πότε πότε γίνομαι πουλί
τοίχου. Χωρίς τρίτη διάσταση
ανοίγουν τα φτερά μου,
λευκά ανθάκια γιασεμιού
σε εικόνισμα νεκρού
ή Παναγίας αχράντου,
σαν τη ζωή όταν γίνεται ενθύμιο,
δίχως φύλο, φύλλα, όνομα,
περίπατος μοναχικός ανάποδος
στην γκρεμισμένη στέγη,
ένα “πουλί μου, δεν μπορώ”
προφορικό,
ή υστερόγραφο “δεν θα ‘ρθω”
σε παλιό γράμμα.
Η Σοφία Σακελλαρίου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε είκοσι χρόνια ως δημοσιογράφος. Από το 2005 ασχολείται αποκλειστικά με την επιμέλεια – διόρθωση βιβλίων.
Το 2015 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Φωτογραφίες, Εκδόσεις Μελάνι.
Οι Ζωογραφίες είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της.