Τι συμβαίνει όταν ένας ταλαντούχος συγγραφέας και μια ταλαντούχα φωτογράφος ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα βιβλίο; Πολλά και ενδιαφέροντα! Το «Ζωή με λες» του Γιάννη Φιλιππίδη -κυκλοφόρησε το 2011 από την Άνεμος εκδοτική- πλαισιωμένο με φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας δημιουργικής συνεύρεσης.
Ένα άκρως ενδιαφέρον ανάγνωσμα γεμάτο…
ουσία…
…
Μες στους καθρέφτες, θα μετρήσουμε απ’ την αρχή τις θεωρίες που καταδικάσαμε σ’ αιώνια σκόνη κι όσα απογεύματα από Κυριακές ευχήθηκες, να ‘χε ρουφήξει η ροή του χρόνου, πριν τις τρέξουν οι ωροδείκτες. Σε παραλίμνη πλημμυρισμένη από φύλλα κόκκινα θα περπατήσουμε, ώσπου να θυμηθείς ξανά, παλιά ρεφρέν από τραγούδια, που σου ‘φερναν στιγμιαία αναφιλητά στα γυμνασιακά μας χρόνια.
…
εικόνες…
…
Χτες το πρωί, άκουσα το ρολόι μας. Σ’ αγκάλιασα απαλά, να σε ξυπνήσω μ’ ένα φιλί. Μην τύχει και τρομάξω το τελευταίο βαθύ σου όνειρο. Που μπορεί να ‘ταν όμορφο. Εκείνες τις στιγμές των τελευταίων εικόνων σου. Μη θυμηθείς απότομα το αχάραγό μας εγερτήριο. Είχα προλάβει να δω τον μουντό ουρανό από τη μισάνοιχτη κουρτίνα. Είχα ακούσει τη βροχή. Την πρόλαβα από την πρώτη ψιχάλα της. Που έμοιαζε με νανούρισμα. Πριν γίνει επιθετική νεροποντή.
…
και μηνύματα…
…
Συμπεριφερόμαστε στους άλλους, λες και θέλουμε να τους στενοχωρήσουμε, να τους θυμώσουμε, να τους απογοητεύσουμε, να τους φορτώσουμε πίκρα, ενοχές, ή πλήξη στην καλύτερη των περιπτώσεων.
ΟΚ πολύπλοκοι είμαστε και δεν ξετυλιγόμαστε με μια κουβέντα. Αυτά είναι θέματα των γιατρών, αλλά πριν απ’ αυτούς δεν θα ‘ταν σκόπιμο να δοκιμάζαμε ημερησίως 25mg από εξυπνάδα, 50mg καλή πρόθεση, 70mg φιλότιμο, 100mg αξιοπρέπεια, 150mg σοβαρότητα, 200mg ανθρωπιά;
…
Ήρωες;
Υπάρχουν.
Πως τους λένε;
Στυλιανή και Λουκάς.
Αυτοί οι δύο είναι μόνο;
Όχι είναι πολλοί.
Και τους άλλους πως τους λένε;
Θα τους γνωρίσεις!
Πλοκή;
Υπάρχει.
Ποια είναι;
Θα τη μάθεις!
Δεν μου λες και τίποτα…
Ένα θα σου πω. Στις σελίδες αυτές βρίσκεσαι εσύ και εγώ. Οι σκηνές είναι εικόνες από τα μονοπάτια της ζωής σου και της ζωής μου!
Διαβάζεις τα γραφόμενα του Γιάννη Φιλιππίδη, ακουμπάς τη ματιά σου στις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ και κάνεις ένα μεγάλο, όμορφο, ωφέλιμο και κάποιες φορές λυτρωτικό περίπατο στους διαδρόμους του μυαλού και των αναμνήσεων σου. Απλά, διαβάστε το! 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
«… Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια, αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν’ ανασαίνεις στην Ελλάδα και να ‘σαι ακόμα νέος και υγιής και την ίδια στιγμή, να βουρκώνεις από αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να ‘ρθουν».
Η πόλη θα επιμείνω σ’ αγαπάει, επίτρεψέ της να κυματίζει τσιμέντα, υπερένταση και αριθμούς παραπανίσιους στις πρωινές λιακάδες του Απρίλη.
Μεγάλωσες θερίζοντας βλέμματα γελαστά, ανάμεικτα με σκέψεις και άνεμο, μα ούτ’ έναν κόκκο λύπης σου δε γλίτωσες ποτέ.
Τι αποφεύγεις να σκέφτεσαι; Φοβάσαι να διαφέρεις; Και πότε θα σιγουρευτείς, ότι αντέχεις ν’ αγκαλιάζεσαι από ζούγκλα; Άλλα ζωγράφιζες για σένα.
Βάλε εικόνα. Φαντάσου μέρες, που θα ντύσουν εποχές κι ευνοϊκότερες προσωπικές στατιστικές. Οι επιλογές κι όχι οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες από ‘κεί που δε φαντάζεσαι.
Φυλάς μια στάλα έγκαιρη φωνή για τα παράλογα και δύο ζάρια στα χέρια σου λευκά κι αναποφάσιστα, χωρίς πλεονέκτημα. Αλλά δεν είσαι μοναχά εσύ. Γύρνα πίσω στις λέξεις σου, ξεχώρισε το κόστος από τις υψηλές αξίες. Επικεντρώσου στα σημαντικά.