Ποίηση
Εκδόσεις Μελάνι, 2016
Σελ. 55
«Στο κενό του χρόνου
της κομμένης ανάσας
χωράει ένα ταξίδι
στον κύκλο του εφήμερου
ολοκληρώνεται η γοητεία
του θνησιγενούς,
απογειώνεται το όνειρο,
δικαιώνεται το μοιραίο.
cut!»
Η ποίηση της Μαρίας Πατακιά διακρίνεται από τον άριστο χειρισμό της γλώσσας, τη συγκινησιακή φόρτιση και την οξύτητας του αισθήματος, το οποίο μεταστοιχειώνεται σε λόγο ως έκφραση και προέκταση του νοήματος, που αποκαλύπτει η σκιά του πραγματικού κόσμου. Και όπως προκύπτει από την ποίηση της Πατακιά, τον κόσμο τον κατανοούμε σε βάθος μόνον όταν κινούμαστε στο συμβολικό πεδίο, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στην περιοχή των αναμνήσεων.
Η ποίησή της είναι αισιόδοξη, φωτεινή ακόμη και όταν νοσταλγικά αναπολεί, όταν υπαρξιακά στοχάζεται. Η ποιήτρια υποβάλλει σκέψεις, αισθήσεις και αισθήματα, χωρίς όμως να εξηγεί, να περιγράφει ή να αφηγείται. Η μνήμη και η εμπειρία γίνονται από την Μαρία Πατακιά ένα υλικό, που μπορεί να το μετασχηματίσει, να το πλάσει, να του δώσει ότι σχήμα θέλει. Κοφτό, συνειρμικό και επικαλυπτόμενο το διαλογικό της ύφος.
Πενήντα πέντε ποιήματα σε στίχο ελεύθερο. Ποιήματα με ρυθμικό, ριμαρισμένο στίχο. Η συλλογή συγκροτείται από ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία υπερτερούν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα.
«Εγκαταστάθηκα
στις παρυφές του νόστου
κατ΄εξακολούθησιν μετανάστης
στοχεύοντας
στο κέρδος της αγάπης
ακονίζοντας
τον αέναο πόθο για ταξίδι».
Το ανικανοποίητο, η ματαιοδοξία, η ενδοσκόπηση, η προσωπική αντιμετώπιση του έρωτα, οι εφήμεροι έρωτες, τα καπνισμένα όνειρα, η ξεραμένη μοναξιά, η νοσταλγία, ο νόστος, οι καταρράκτες της σιωπής, οι άμορφες μνήμες, το δέρμα της μνήμης, η λίμνη της λήθης, οι ιπτάμενες στάχτες της θύμησης, τα ανεξίτηλα ίχνη, η ανάμνηση, η απώλεια, το αδιάβροχο χαμόγελο, η ελπίδα, η αλήθεια, η ομορφιά, οι θανατηφόρες και σκουριασμένες λέξεις, οι εκπτώσεις αισθημάτων, ο ερμητικά κλειστός κόσμος, οι απωθημένες και κρυφές επιθυμίες, τα κρυσταλλωμένα δάκρυα, οι βηματιστές της σιωπής δίπλα στα μεγάλα θέματα του αόρατου, του άχρονου, του απείρου, του Χάους, της αιωνιότητας, της ζωής, της θνητότητας, του χρόνου και του θανάτου αποτυπώνονται λελογισμένα στους στίχους της Πατακιά.
Νοηματική πύκνωση, εν είδη κορύφωσης στους καταληκτικούς στίχους πολλών ποιημάτων. Η ποιήτρια σαγηνεύει τις λέξεις και με τη σειρά τους οι λέξεις μαγεύουν και απογειώνουν τον αναγνώστη. Παίζει με τις λέξεις η ποιήτρια και απελευθερώνει τα νοήματα που τις περικλείουν. Ποιεί ποιήματα, με εικόνες θαυμαστές, που εκφράζουν το ανείπωτο.
«Πεσμένα στήθη, πεσμένα μάγουλα
πέφτουν τα μούτρα μας
με το πέρασμα του χρόνου
από ντροπή».
«Ανέκοψε τον ρου των αισθημάτων
η εγκατάλειψη.
Έμεινε άναυδο το μέλλον.
Με αναστολή -επ’ αόριστον-
οι συγκινήσεις
με όρο να παρουσιάζεται
άπαξ της εβδομάδας
στ’ αζήτητα η ελπίδα».
Ζωντάνια της γλώσσας, λόγος διυλισμένος, έκφραση λιτή και καθαρή, αγωνίες υπαρξιακές, τοιχογραφίες αισθημάτων και μνήμης.
Μια ποιητική συλλογή με μεράκι και έμπνευση, με έντονο συναίσθημα και αισθαντική ματιά που αντλεί το υλικό της από ότι αγαπά η ποιήτρια.
Πρόκειται για μια ποιήτρια που σίγουρα αξίζει την προσοχή μας και που θα παρακολουθούμε.
Η Μαρία Πατακιά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Paris 2 στο Παρίσι. Εργάζεται στις Βρυξέλλες ως Νομική Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και είναι πρόεδρος του ελληνικού πολιτιστικού συλλόγου στο Βέλγιο, ΚΥΚΛΟΣ. «Οι βηματιστές του χρόνου» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της.