Ο Αλέξης Κ. στα τριάντα του χρόνια -έχοντας περάσει σχεδόν την μισή έως τώρα ζωή του στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού- αποφασίζει να δηλώσει παραίτηση, να βγάλει την στολή και να ξανοιχτεί στις θάλασσες της ζωής ως πολίτης πλέον…
…
Δεν ήταν σκέψη της στιγμής να παρατήσει το Ναυτικό και να κολυμπήσει στον κόσμο, ήταν απόρροια καταστάσεων, αποτέλεσμα νεανικής περιέργειας, ήταν η λάβα που του έκαιγε τα στήθη χρόνια, η ανησυχία για το αν έπρεπε να κάτσει σαν το καναρίνι στο κλουβί ή να ανοίξει τα φτερά του σαν το άλμπατρος που ψάχνει τον ουρανό. Εκεί μέσα στα καράβια, περιτριγυρισμένος από την ασφάλεια του μισθού και της μαθηματικά υπολογισμένης καριέρας του, έκανε αυτή την πολύ απλή τολμηρή σκέψη: «Δεν είμαι ικανός; Και αν είμαι φτιαγμένος για κάτι μεγάλο; Πως θα το ανακαλύψω εδώ μέσα;». Σαν τον τρυποκάρυδο ροκάνισε τη φυλακή του και βγήκε.
…
…βγήκε από την φυλακή της σιγουριάς του Πολεμικού Ναυτικού και άνοιξε τα φτερά του. Η ασπίδα αυτής της σιγουριάς -οικονομικής και μη- που του πρόσφερε η στρατιωτική του καριέρα είχε πλέον εξαφανιστεί. Αυτό το γεγονός ήταν και η αιτία που ο Αλέξης άρχισε να βλέπει τα πάντα γύρω του από μια διαφορετική οπτική γωνία. Θα έλεγε κανείς ότι άρχισε να τα βλέπει πιο καθαρά… ίσως για πρώτη φορά στην ζωή του αντιλαμβανόταν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων!
Κάπου εκεί, στο ξεκίνημα της νέας του ζωής, γνώρισε έναν απίστευτο καφετζή, τον Βαγγλή. Ένα μυστηριώδη άνθρωπο που μετά την ιδιότυπη γνωριμία τους -κατέληξε σε ουζοποσία και ξεγυρισμένο μεθύσι- έβαλε στην τσέπη του Αλέξη κάποια χαρτιά που θα αποδεικνύονταν ιδιαιτέρως σημαντικά για το μέλλον και των δυο τους.
Το μυστήριο της συνέχειας της ιστορίας του Αλέξη και του Βαγγλή θα το λύσετε – ανακαλύψετε όταν διαβάσετε το βιβλίο του Νίκου Καρακάση με τίτλο «Βασιλιάς Ίκελος». Ένα μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για την παρθενική πτήση του συγγραφέα στους ουρανούς της Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Ο «Βασιλιάς Ίκελος» είναι χωρισμένος σε τρία μέρη:
Στο πρώτο, με τίτλο «Η πόλη», συναντάμε τον Αλέξη να κάνει τα πρώτα του βήματα στη νέα ζωή που επέλεξε, να γνωρίζει τον Βαγγλή και να γεύεται για πρώτη φορά στην ζωή του καταστάσεις που είναι κοινές για κάθε άνθρωπο της ηλικίας του. Πάνω από όλα αυτά, δε, τρέχει παράλληλα, ένα σουρεαλιστικό όνειρο που ζωντανεύει κάποια βράδια στον ύπνο του.
Στο δεύτερο, με τίτλο «Οι έξη μέρες», το σκηνικό στο οποίο δρα ο ήρωας μας μεταφέρεται από την Αθήνα στην Αρχόντισσα του Σαρωνικού, την μαγευτική Ύδρα…
…
Το όνομα σου; ρώτησε διστακτικά κουνώντας αέρινα το δεξί του χέρι.
– Αλέξης, Αλέξης Κ.
– Και εγώ είμαι ο παπα-Ιερώνυμος.
– Χάρηκα για τη γνωριμία, είπε ο Αλέξης και έσκυψε το κεφάλι από ευγένεια.
– Ο Θεός βρίσκεται πάνω από αυτό το νησί, το κοιτάζει καθημερινά και φροντίζει τους κατοίκους του. Απόδειξη η τρανή ιστορία του νησιού και ο πλούτος που πάντα είχε. Οι ναυτικοί μας πάντα είχαν τροφή, το εμπόριο πάντα άνθιζε και ακόμα και τώρα ο πλούτος έρχεται από τον τουρισμό. Όποιος έρχεται σε αυτό το νησί πετυχαίνει τους στόχους του, ο Θεός δεν τον αφήνει μονάχο, πάντα τον βοηθάει.
– Μακάρι να συμβεί και σ’ εμένα αυτό, μουρμούρισε ο Αλέξης.
– Πίστευε και όλα θα γίνουν!
…
… στην Αθήνα βέβαια εξακολουθούν να συμβαίνουν πράγματα που έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχέση με τον Αλέξη και που θα επηρεάσουν άμεσα την εξέλιξη της νέας του ζωής.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος, που έχει τον ίδιο τίτλο με το βιβλίο, είναι κατά την γνώμη μου και το πιο απολαυστικό. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης σου έχουν δημιουργηθεί κάποια κενά, κάποιες απορίες που έρχονται να απαντηθούν εδώ! Το όνειρο, το φανταστικό, πλέκεται με την πραγματικότητα, με το αληθινό, και δημιουργούν ένα grand finale που σε κάνει να πεις… ρε τον μπαγάσα -τον συγγραφέα- πως μου την έφερε έτσι;
Ο Νίκος Καρακάσης, φέρει στους ώμους του ένα βαρύ όνομα. Εγγονός του Αλεξανδρινού ποιητή και μουσικολόγου Σταύρου Καρακάση και ανιψιός του Κώστα Καρακάση -ενός από τους πιο πετυχημένους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς- πρέπει να αποδείξει ότι η πορεία που θα διαγράψει στα ελληνικά γράμματα οφείλεται αποκλειστικά στην πένα του και όχι στο επώνυμο του.
Το πρώτο του βήμα, ο «Βασιλιάς Ίκελος», φανερώνει ότι στο DNA του έχει περάσει το τμήμα αυτό που είναι υπεύθυνο για τις συγγραφικές ικανότητες ενός ανθρώπου. Αναμένω με αγωνία τα επόμενα λογοτεχνικά βήματά του και φυσικά την ωρίμανση της γραφής του… μην ξεχνάτε ότι η πένα ενός συγγραφέα είναι σαν το κρασί… όσο περνά ο χρόνος τόσο πιο μεστή και αρωματική γίνεται.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Όλα αρχίζουν από ένα όνειρο..
Ο Αλέξης θα ζήσει την επιλογή του. θα αποφασίσει να αδράξει τη ζωή με μοναδικά όπλα το γρήγορο μυαλό και τις γερές του πλάτες, αδιαφορώντας για τη μονιμότητα του στο Πολεμικό Ναυτικό, την επαγγελματική του σταθερότητα. Ανοίγει την πόρτα της ζωής με σκοπό να γίνει σημαντικός. Μα τι είναι σημαντικό στη ζωή; Πώς γίνεται κανείς σημαντικός;
Το προσωπικό ταξίδι αρχίζει…
Με σκηνικό την πανέμορφη Ύδρα, μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα και το μυστηριώδες παρελθόν ενός άλαλου άντρα που πλανιέται σε όλες τις σελίδες του βιβλίου θα αναγκάσουν τον Αλέξη να επιδοθεί σε έναν αγώνα για ποιότητα ψυχής και εσωτερικής αναζήτησης. Συνοδοιπόρος του ένα σύνθετο όνειρο που υφαίνει το φανταστικό με την πραγματικότητα, ακολουθώντας τον σε κάθε διαδρομή, σε κάθε σκέψη, σε κάθε βήμα.
Ίσως, τελικά, το πιο σημαντικό στον Αλέξη να είναι τα όνειρα του…